رابطه شيوه هاي فرزندپروري والدين با اضطراب و مشكلات رفتاري كودكان دبستاني شهر مشهد

اضطراب فرزندان و به تبع آن پيشرفت تحصيلي آنان، به طور معنا دار، براساس شيوه هاي فرزند پروري والدين قابل پيش بيني است. با توجه به نقش مهم شيوه فرزند پروري و تاثير شغل والدين در به كارگيري روش هاي تربيتي، بحث پيرامون اشتغال والدين مساله اي مهم است. در مشاغل مربوط به مراكز درماني به علت ويژگي هاي خاص شغلي، شامل شيفت هاي كاري متغير و در گردش، زياد بودن ساعات كاري، بروز تعرض كار- خانواده به هر دو شكل آن پديده اي نادر نمي باشد و با توجه به نقش مهم مادران در رشد جنبه رواني و عاطفي كودكان و همچنين ويژگي هاي خاص اشتغال در سيستم هاي بهداشتي درماني، برگزاري كلاس ها و دوره هاي آموزش شيوه فرزند پروري و ارايه الگوهاي صحيح در دوره هاي كوتاه مدت به مادران شاغل در مراكز درماني، جهت كاهش اضطراب كودكان پيشنهاد مي شود. تحقيق حاضر با هدف بررسي تاثير شيوه هاي فرزندپروري والدين بر اضطراب و مشكلات رفتاري كودكان انجام گرفت. تحقي حاضر، تحقيقي توصيفي بود. مطالعه مطالعات مشابه انجام شده در اين زمينه و ادبيات و مباني نظري مربوط به متغيرهاي تحقيق نشان داد شيوه هاي فرزندپروري والدين بر اضطراب و مشكلات رفتاري كودكان تاثير معناداري دارد و انتخاب نوع سبك فرزندپروري مي تواند در اين مهم نقش بسزايي داشته باشد.