حكمراني اقتصادي در گام دوم انقلاب اسلامي

در جريان گام اول انقلاب اسلامي(40 ساله اول) كارهاي زيادي در كشور انجام شده اما مطلوب نبوده است. ميانگين نرخ رشد اقتصادي در دوره 1357-1397معادل 1.9 درصد بوده است كه نسبت به ايده آل هاي برنامه هاي توسعه بسيار كمتر است. پايين بودن نرخ ر شد اقتصادي نشان مي دهدكه حكمراني ضعيف اقتصاد سبب عدم دستبابي به رشد ايده ال و مطلوب شده است، به طوري كه در دوره پس از انقلاب و جنگ تحميلي(10 سال)، دوره سازندگي(8 سال)، دوره اصلاحات(8 سال) دوره عدالت و مهر ورزي(8 سال) و دوره تدبير و اميد (8 سال) برنامه هاي مختلفي پياده شده اما كافي نبوده است. درآمد سرانه هم كه با بهره وري نيروي كار(نسبت توليد ناخالص داخلي به نيروي كار) ارتباط تنگاتنگي دارد، سالانه حدود 1% رشد داشته و اين شاخص نيز در وضعيت خوبي قرار نداشته است. سه موضوع نرخ رشد اقتصادي، نرخ تورم و نرخ بيكاري را كنار هم بگذاريم عملكرد كلي نظام و حكمراني اقتصادي حاصل مي شود. براي گام دوم انقلاب در صورتي كه نظام حكمراني بتواند ايده آل هاي a-a-a را براي نرخ رشد اقتصادي، نرخ بيكاري و نرخ تورم محقق سازد(پارامتر a مي تواند اعداد 2 تا 10 را اختيار كند) مي توان گفت كه حكمراني اقتصادي موفقيت آميز بوده است و اقتصاد روند باثباتي را طي مي كند.