تربيت قرآني لازمه نقش آفريني حلقه هاي مياني در تمدن سازي اسلامي

جامعه اسلامي در تكاپوي رسيدن به تمدن اسلامي است. تمدن سازي اسلامي كشورگشايي نيست، بلكه به معناي پذيرفتن فكري ملت ها از اسلام است(مقام معظم-رهبري6/2/1395). در تمدن نوين اسلامي معنويت كنار ماديت، عروج اخلاقي، معنوي و روحي و تضرع و خشوع در كنار پيشرفت زندگي مادي است(مقام معظم -رهبري12/4/1398). بدنه اصلي اين تمدن را نيروي انساني تربيت شده و حلقه هاي مياني جامعه تشكيل مي دهند. حلقه هاي مياني، مجموعه اي از خود ملت است، همان نخبه هاي فكري و مجموعه هاي باتجربه و فعال از ميان جوانان و مسئولين كه كار آنها تمركز، برنامه ي كار، پيدا كردن راهكار، ارائه راهكار و برنامه ريزي در زمينه هاي گوناگون فكري و فرهنگي است(مقام معظم رهبري1/3/1398). راه كار مناسب براي آماده سازي و مجاهدت هر چه بهتر حلقه هاي مياني كه بتوانند سكان دار عرشه هاي مختلف تمدن اسلامي باشند تربيت قرآني آنهاست. رفتار انساني كه مرباي به تربيت قرآني است، اهل خشوع است، اهل تواضع است، اهل محبت است، اهل اهانت به اين و آن نيست، اهل جمع است نه تفرقه(مقام معظم رهبري4/8/1388). در مرحله ي بعد هر يك از حلقه هاي مياني بايد به عنوان مربي قرآن در جامعه تكثير شوند و زمينه ي فرهنگ-سازي پيوست قرآني را فراهم كنند در واقع بايد گفت اعمال و اقوالي كه از حلقه هاي مياني عرضه مي شود برگرفته از قرآن بوده و پيوست قرآني داشته باشد، تا زمينه تربيت قرآني افراد عادي جامعه نيز فراهم شود. در پژوهش پيش رو كه با روش توصيفي و با استفاده از منابع كتابخانه اي تنظيم شده است، تلاش شده كه علاوه بر معرفي حلقه هاي مياني و نقش آنها در جامعه، نحوه تربيت قرآني اين افراد و نيز راه كارهاي عملياتي فرهنگ سازي پيوست قرآني در جامعه بيان شود.