چالش هاي قومي در ايران: مطالعه موردي: استان سيستان و بلوچستان

یكی از مسائل و مشكلات ایران، مسأله اقوام و چالش هایی است كه در موارد بسیاری در گذشته و دوره معاصر انسجام ملی كشور را به مخاطره انداخته و موجب فروپاشی نظام های سیاسی ان شده است. این مقاله با هدف یافتن عوامل موثر در بروز درگیریها و بحران های قومی در ایران و با تأكید بر مطالعه قومی در استان سیستان و بلوچستان بعنوان یك مطالعه موردی و ارائه راهكارهای مطلوب برای مدیریت تنوع قومی در ایران و سیاست گذاری مناسب در جهت احترام به مولفه ها، ارزش ها و فرهنگ اقوام و در نتیجه ایجاد همبستگی و افزایش انسجام ملی تلاش می كند. روش پژوهش در این مقاله نیز مطالعه اسناد و منابع كتابخانه ای بوده است. استان سیستان و بلوچستان با دارا بودن بیشترین وسعت در بین استان های كشور یكی از محروم ترین استان ها محسوب می گردد. باتوجه به حضور اقلیت های بلوچ در این استان و ادامه این اقوام در كشورهای هم مرز (افغانستان و پاكستان) پرچالش ترین استان كشور قلمداد می گردد. یافته های تحقیق را در دو بخش می توان بررسی نمود در بخش داخلی چالش هایی از جمله: كم توجهی به اختصاصات فرهنگی، اجتماعی و ... اقوام در از بین رفتن همبستگی ملی، نقش مناسبات دولتهای مركزی با طوایف در گرایشات قومی بلوچستان، احساس محرومیت نسبی اقوام تا بروز تروریسم، نقش چندفرهنگ گرایی و احترام به فرهنگ اقوام در انسجام ملی و در نهایت به نوعی عدم تحقق اصل ۴۷ قانون اساسی كه می گوید: "در بهره برداری از منابع طبیعی و استفاده از درآمدهای ملی در سطح استانها و توزیع فعالیتهای اقتصادی میان استانها و مناطق مختلف كشور، باید تبعیض در كار نباشد، به طوری كه هر منطقه فراخور نیازها و استعداد رشد خود، سرمایه و امكانات لازم در دسترسی داشته باشد"، در استان سیستان و بلوچستان در مقایسه با استان های مركزی، موثر هستند. در بخش دوم عوامل خارجی از جمله مصرف رسانه ای اقوام بلوچ، دخالت قدرتهای منطقه ای از جمله پاكستان، بنیادگرایی در بروز بحران های قومی استان نقش داشته است.