رابطه اميد ، خوش بيني و منبع كنترل با خود كارآمدي دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان اروميه

بدیهی است تصور افراد در مورد درجه كنترل بر روی رویدادهایزندگی و امید (نوع انگیزش) و خوش بینی (برداشت های خاص)در عرصه زندگی متفاوت می باشد. آنچه كه موجب تجلی اهمیتموضوع می گردد، چگونگی تأثیر نگرش و باورهای افراد درخودكارآمدی آنان است. به عبارتی این سوال مطرح می شود كهتانیر پذیری خود كارآمدی از امید، خوش بینی و منبع كنترلچگونه است. پژو ش حاضر این موضوع را در بین دانش آموزان دوره متوسطهبعتوان جامعه آماری كه طیف عمده ای از جامعه را تشكیل می دهند،مورد كنكاش قرار داده و با این فرض كه بین امید، خوش بینی ومنبع كنترل با خودكارآمدی رابطه وجود دارد. تأثیر متغیرهای فوق بر روی خودكارآمدی دانش آموزان دوره متوسطه مورد ارزیابی قرار گرفت. این مطالعه توصیفی به شیوه نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای با استفاده از پرسشنامه های مقیاس امید اسنایدر (HS)، جهت مندی زندگی شینر، خودكنترلی جولیان رائر و خودكارآمدی عمومی شرر صورت پذیرفته است. تجزیه و تحلیل داده ها با بهره گیری از آزمون آماری همبستگی پیرسون در سطح معنادار 0/05 بیانگر این نكته است. رابطه بین امید، خوش بینی، و منبع كنترل درونی با خودكارآمدی دانش آموزان از نوع همبستگی مثبت معنادار می باشد. همچنین مشخص گردید بین منبع كنترا بیرونی و خودكارآمدی دانش آموزان همبستگی منفی معنادار حاكم می باشد.