پيش بيني اضطراب كرونا بر اساس اميد به زندگي و اعتقادات ديني دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اصفهان

هدف از پژوهش حاضر پيش بيني اضطراب كرونا بر اساس اميد به زندگي و اعتقادات ديني دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اصفهان بود. پژوهش حاضر به لحاظ هدف كاربردي، به لحاظ روش توصيفي پيمايشي و از نوع تحقيقات همبستگي بود. جامعة آماري پژوهش شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان اصفهان در سال تحصيلي 1400-1399 بود، كه به صورت نمونه‌گيري در دسترس تعداد 200 نفر انتخاب و به پرسشنامه‌هاي پژوهش شامل، مقياس اضطراب كرونا علي پور و همكاران (1399)، پرسشنامه اميدبه زندگي اسنايدر (1991) و پرسشنامه جهت گيري ديني آلپورت (1950) پاسخ دادند. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات به دست آمده از آمار توصيفي و استنباطي نظير ضريب همبستگي و رگرسيون خطي استفاده شد. يافته هاي پژوهش حاكي از آن بود كه، رابطه اعتقادات ديني و اضطراب كرونا (483/0-=r) و اميدبه زندگي و اضطراب كرونا (431/0-=r) مي باشد كه داراي رابطه منفي و معنادار است. زيرمقياس جهت گيري دروني (34/0=B)، جهت گيري بيروني (21/0=B)، تفكر (20/0=B) و راهبرد (18/0=B) قادر به پيش بيني اضطراب كرونا بوده اند. نتايج رگرسيون نشان داد كه حدود 15درصد تغييرات اضطراب كرونا به اعتقادات ديني و اميدبه زندگي مربوط بوده و حدود 85درصد به ساير عوامل خارج از مدل مربوط مي شود.