اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر خودتمايز يافتگي و تعارضات زناشويي زنان مراجعه كننده به مراكز مشاوره خانواده

سال هاي اخير، مشاهده گزارش هاي آماري از ميزان نرخ فزاينده طلاق در ايران، باعث شده است تا مطالعات بيشتري در راستاي رفع عوامل زمينه اي براي بروز اين پديده صورت گيرد. يكي از موضوعاتي كه اخير مورد توجه محققان قرار گرفته است، نقش و تاثير رويكرد تحليل رفتار متقابل مي باشد. بر همين اساس مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر خودتمايز يافتگي و تعارضات زناشويي زنان مراجعه كننده به مراكز مشاوره خانواده انجام شد. اين پژوهش از نوع توصيفي (نيمه آزمايشي) بود كه به شيوه پيش آزمون – پس آزمون با گروه كنترل و با گمارش تصادفي و مرحله ي پيگيري انجام شد. جامعه آماري را زنان متاهل مراجعه كننده به مراكز مشاوره اي و بهداشت و درمان شهر كرج در سال 1399 تشكيل داد. حجم نمونه در پژوهش آزمايشي بسنده و نابسنده با استفاده از جدول كوهن با اندازه اثر 14 و توان 8/0 براي دو گروه معادل 30 نفر محاسبه شد. نمونه پژوهش به صورت جايگزين تصادفي، آزمودني ها در دو گروه آزمايشي و گواه قرار داده شدند كه 15 نفر گروه آزمايشي و 15 نفر گروه گواه بصورت همتا هستند. در اين تحقيق گروه آزمايش مداخلات مربوط به روش تحليل روابط متقابل را در طي 10 جلسه يك ساعته به صورت دو جلسه در هفته در مدت 2 ماه دريافت نمودند. در حالي كه گروه گواه در طول فرايند پژوهش اين مداخلات را دريافت نمي كنند. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد آموزش رفتار متقابل موجب كاهش تعارضات زناشويي و خودتمايز يافتگي فرد به شكل معناداري مي شود(P 0.05).