اثربخشي آموزش خودآگاهي بر تغيير نگرش نسبت به آسيب هاي اجتماعي نوظهور در بين دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهركرد

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش خودآگاهي نسبت به آسيب هاي اجتماعي نوظهور در بين دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهركرد بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر شهركرد در سال تحصيلي 1400-1399 بود. پس از نمونه گيري در دسترس، تعداد 30 دانش آموز مقطع متوسطه دوم انتخاب شده و بصورت تصادفي در دو گروه (آزمايش و كنترل) قرار گرفتند. گروه آزمايش مداخله آموزش خودآگاهي مرادپور و همكاران (1392) را دريافت كرد؛ گروه كنترل هيچگونه مداخله اي دريافت نكرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سنجش نگرش به آسيب هاي اجتماعي آقايي و تيمورتاش (1389) بود. مداخله طي 12جلسه 90دقيقه اي در مورد گروه آزمايش اجرا شد و داده ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيره تحليل شد. فرضيه ها در سطح (05/0 P) تأييد شد. يافته ها حاكي از اثرگذاري مداخله بر مؤلفه هاي گرايش به فضاي مجازي، گرايش به رفتار پرخطر و اختلال رواني، گرايش به اعتياد به مواد مخدر و مشروبات الكلي و وضعيت امنيت عمومي در پس آزمون بود (فضاي مجازي 257/0Eta=، رفتار پرخطر و اختلال رواني 263/0Eta=، اعتياد به مواد و الكل 326/0Eta= و امنيت عمومي 387/0Eta=)؛ لذا مي توان از اين مداخله به عنوان مداخله مؤثر بر كاهش گرايش به فضاي مجازي، گرايش به رفتار پرخطر و اختلال رواني، گرايش به اعتياد به مواد مخدر و مشروبات الكلي و افزايش امنيت عمومي استفاده كرد.