مقايسه اثربخشي آموزش خودگوئي دروني مثبت و خودكنترلي بر تحمل پريشاني زنان داراي بيماري ام اس(ms)

هدف پژوهش مقايسه بررسي اثربخشي آموزش خودگوئي دروني مثبت و خودكنترلي بر تحمل پريشاني زنان داراي بيماري ام اس انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون در دو گروه آزمايش و كنترل است. جامعه پژوهش زنان داراي بيماري ام اس شهر اصفهان بوده است. حجم نمونه ۶۰ نفر بود كه با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه ۲۰ نفري در قالب ۲ گروه آزمايش (يك گروه تحت آموزش خودگوئي دروني مثبت و گروه ديگر تحت آموزش خودكنترلي) و يك گروه كنترل گمارش شدند. هريك از گروه هاي آزمايش به مدت 8 هفته آموزش ديدند. به منظور سنجش تحمل پريشاني از ابزار تحمل پريشاني هارينگتون (2005) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و آزمون تحليل كوواريانس انجام شده است يافته ها: يافته ها نشان داد آموزش خودگوئي دروني مثبت و خودكنترلي باعث افزايش تحمل پريشاني در زنان داراي بيماري ام اس شده است. همچنين، بين اثربخشي اين دو روش تفاوت وجود دارد و تأثير آموزش خود كنترلي بر تحمل پريشاني بيشتر است (001/۰ P). نتيجه گيري: با توجه به اثربخشي آموزش هاي خودگوئي دروني مثبت و خودكنترلي برتحمل پريشاني زنان داراي بيماري ام اس، مطلوب است مشاوران و درمان گران در زمينه خودگوئي هاي دروني مثبت و خودكنترلي هيجاني دوره هاي آموزشي برگزار كنند.