نسبت اخلاق و سياست در حكمراني ديني

…….

مسئله اصلي اين نوشتار «رابطه اخلاق و سياست در حكمراني ديني» است كه با رويكردي توصيفي - تحليلي، به كاوش نشسته است. درباره اصلِ رابطه اخلاق و سياست همواره دو كلان روايت وجود داشته است. نگاه نخست به جدايي و احتراز هر چه بيشتر اخلاق از سياست رأي مي­دهد؛ چرا كه اخلاق را مربوط به ارزش­ها و مصلحت­ها و سياست را مربوط به حقايق و منافع ملت مي­داند. اين ديدگاه از دوره يونان باستان و خصوصا از رنساس به اين سو پيروان فراواني دارد كه در اين پژوهش به برخي از آنها اشاره شده است. در مقابل اما نگاهِ ديگري وجود دارد كه شديدا در مسئله حكمراني به پيوند و بلكه به ابتناء سياست بر اخلاق تاكيد مي­ورزد. انبياء، اهل بيت(عليهم السلام) و پيروانشان در زمرۀ اين دسته قرار مي­گيرند.به همين سبب ابتدا از اخلاق در حكمراني رسول خدا و سپس به رويه اميرالمومنين در اين حوزه اشاره شد. در نهايت نيز به اخلاق سياسي در حكمراني امام خميني(ره) به عنوان يكي از بارزترين معتقدان به مكتب انبيا پرداخته­ايم و بيان شده است كه تمام قصد ايشان از تشكيل حكومت و حكمراني سياسي، بعد از تأمين نيازهاي مادي و عزت دنيوي چيزي جز «كمال نفساني انسان» و «نيل به مقام قرب الهي» نبوده است.

………………..