مباني انسان­ شناختي مشروعيت حكمراني اسلامي ـ متعالي

…….

هدف اين جستار، بررسي مباني انسان شناختي مشروعيت حكمراني اسلامي ـ متعالي است. نفس، اصل وجود انسان و بدن مركب و ابزاري براي رشد نفس است. نفس نيز با پشت سرگذاردن مرحله نباتي و حيواني, به مرحله انساني مي رسد. نقش دين در كمال انسان يگانه است. انسان گام هاي مختلف هستي (غيب و شهود, دنيا و آخرت) را تنها با بهره گيري از دين پشت سرمي نهد. از اين رو، براي نيل به فلاح و سعادت، بايد در پي اجرائي كردن دين بود. عامل اجراي دين در زندگي انسان، سياست است و سياست، خادم شريعت است، سياست، بدون شريعت، بدن بي سر مي ماند. سياست عبارت است از ادارة جامعه انساني و هدايت آن به سوي تعالي. در اسلام، حاكميت قانون الهي و پيروي از برگزيدگان معصوم (ع) در امر زمامداري، شالوده اساسي حاكميت شمرده مي‌شود. روح اين اصل در مفهوم حاكميت و ولايت فقيه نيز جريان دارد. اين مفهوم از دو عنصر حاكميت خدا بر انسان، و حاكميت انسان بر سرنوشت خويش نشأت مي‌گيرد. هر نظام سياسى، براى پيدايش و استمرار خويش ناگزير به شناخت مبانى مشروعيت نظام سياسى خويش است، تا با پشتيبانى از مبانى‏ بتواند در امور عمومى و اجتماعى مردم فرمانروايى كند. در مكتب توحيدي، انسان و جهان هستي، براي رشد خلق شده اند و انسانيت انسان، تنها در سايه تحقق جامعه ولايي محقق مي شود، كه ضرورتاً بايد داراي مشروعيت باشد. از اين رو، بايد جايگاه انسان را به عنوان هدف خلقت شناخت. از محورهاي كليديِ شناخت انسان، خلافت الاهي، امانت‌داري، حركت و تكامل‌پذيري و اراده و اختيار انسان است، كه تحت اشراف اولياء الهي به استكمال مي‌رسد. روش تحقيق، توصيفي و تحليلي است.

……………