ارزيابي شاخص­ هاي زيست اقليمي موثر بر آسايش انسان (مطالعه موردي: شهر شيراز و كرمان)

ارزيابي شرايط زيست – اقليمي امروزه به عنوان ابزاري كار آمد در دست برنامه ريزان منطقه اي به حساب مي آيد تا با شناسايي نقاط بحراني ضمن هدايت فعاليت هاي توسعه اي به مناطق كم خطر، ارزش افزوده سرمايه گذاري ها را در مناسب ترين حالت ممكن در حوزه شهري، عمراني، سكونتگاهي، معماري و جهانگردي تضمين سازند. بنابراين در اين مقاله سعي شد شرايط زيست اقليمي شهرهاي شيراز و كرمان، بر اساس شاخص هاي اولگي، گيوني، ترجونگ و ماهاني با استفاده از آمار سينوپتيك ايستگاه هاي شيراز و كرمان از سال 2001 الي 2020 مورد ارزيابي قرار گيرد. نتايج حاصله نشان داد كه با مقايسه چهار شاخص اقليمي در طول سال، در دو ايستگاه طيف وسيعي از شرايط زيست - اقليمي از گرم تا بسيار خنك در منطقه حاكم است. همچنين در اين ميان شاخص اولگي كه در آن قابليت تطبيق براي عرض هاي جغرافيايي زير 40 درجه پيش بيني شده نسبت به ساير شاخص ها براي تعيين محدوده آسايش مناسب تر است. بررسي ­ها نشان داد كه شيراز و كرمان در طول سال با داشتن تنوع بيوكليمايي، از شرايط گرم تا بسيار خنكي برخوردار هستند؛ طي فصول زمستان و تابستان از محدوده آسايش زيست اقليمي خارج و با آغاز فصول بهار و پاييز در ماه ­هاي گذار از سرما به ­گرما (فروردين) و گرما به سرما (آبان) اقليم به شرايط آسايش انساني نزديك مي­ شود. در مجموع فصل بهار با شرايط منحصر بفرد آسايش انساني، بهترين فصل براي انجام فعاليت ­هاي محيطي، تفريحي و گردشگري در شيراز و كرمان مي­ باشد.