بررسي سامانه حلالي در توليد گرفت عروقي نانوليفي پلي‌يورتان (PU)

Investigating the solvent system in the fabrication of polyurethane (PU)-based nanofibrous vascular graft

بيماري هاي قلبي-عروقي يكي از علل اصلي مرگ‌ومير در سراسر جهان است. مهندسي بافت به عنوان يك رويكرد مؤثر براي ارائه جايگزيني مناسب براي عروق آسيب ديده در نظر گرفته مي شود. الكتروريسي در ميان روش هاي مختلف توليد داربست، به ‌عنوان يك روش مؤثر براي توليد بستر ليفي با ساختار ميكرو و نانو كه مي تواند رفتار ماتريس خارج سلولي بافت طبيعي را تقليد كند، در نظر گرفته مي شود. پلي يورتان به دليل خواص مكانيكي و بيولوژيكي مناسب از جمله الاستيسيته بالا و خون سازگاري، پليمر اميدواركننده اي براي كاربرد در تهيه عروق مصنوعي محسوب مي شود. در اين مطالعه ساختار نانوليفي از پلي يورتان با سه سامانه حلالي مختلف، THF، THF/DMF، THF/DMAC بررسي شده است و تأثير نوع سامانه حلالي بر مورفولوژي الياف بررسي شده است. نتايج ميكروسكوپ الكتروني نشان دهنده فيوزشدگي كمتر و يكنواختي بيشتر الياف در سامانه حلالي THF/DMF است. در ادامه با اين سامانه گرفت عروقي با قطر 6 ميلي متر و ضخامت 700 ميكرومتر توليد شد.

Cardiovascular disease is one of the leading causes of death worldwide. Electrospinning is regarded as an effective approach to producing micro and nano-fibrous structure, which is capable of mimicking the extracellular matrix of native tissues. Polyurethane is considered a promising polymer in the fabrication of vascular grafts due to its proper mechanical and biological properties such as high elasticity and hemocompatibility. In this study, nanostructure polyurethane was prepared via an electrospinning process using three different solvent systems of THF, THF/DMF, and THF/DMAC, and the effect of different solvent systems on the fiber morphology. The SEM results revealed that less fiber fusing and higher uniformity are visible in THF/DMF solvent system. Finally, this system leads to producing a vascular graft with a 6 mm diameter and 700 micrometers thickness.