گياهان دارويي و احياي آبخيزها

Medicinal plants and watershed restoration

گياهان دارويي از جمله سرمايه هاي ارزشمند و باارزش كشور ايران است كه توجه به آن مي تواند جانشين مناسبي براي بخشي از درآمدهاي نفتي باشد. جايگاه گياهان دارويي در سياست سازمان منابع طبيعي و آبخيزداري كشور در قالب حفظ، احياء توسعه و بهره برداري است. نظر به اهميت اقتصادي گياهان دارويي، بهره برداران با آگاهي از ارزش اقتصادي آنها و در راستاي درآمد پايدار، خود عاملي مؤثر و نيرومند جهت حفاظت و احياء آنها و به صورت غيرمستقيم حافظ عرصه هاي منابع طبيعي و ذخاير ژنتيكي آن خواهند بود. لذا با توجه به اهميت موضوع در اين پژوهش با استفاده از روش توصيفي تحيلي به بررسي مطاعات انجام گرفته پرداخته شد. نتايج بررسي مطالعات مختلف نشان داد گياهان دارويي مريم گلي (Salvia offisinalis)، درمنه (Artemisa vulgaris)، آويشن (Thymus vulgaris)، اسطوخودوس (Lavandula stoechas)، بومادران (Achillea millefolium)، درخت انار شيطان (Tecomella undulata) و گل محمدي (Rosa damascena Mill) با توجه به مقاومت بالا نسبت به خشكي و نياز آبي كم از جمله گياهان پيشنهاد شده جهت كشت در مناطق خشك و نيمه خشك هستند. آگاهي بخشي، آموزش و اشتغال زايي مرتبط با كشت و فروش گياهان دارويي از جمله راهكارهاي مؤثر در زمينه توسعه كشت گياهان و همچنين بهبود وضعيت اقتصادي آبخيزنشيان و احياي آبخيزها مطرح است.