شناسايي عوامل فردي موثر در تجاري سازي فن آوري نانو در صنعت غذايي ايران

همگرایی فناوری نانو و علم غذا منجر به بروز قابلیت های فراوانی می شود. دستكاری در پلیمرهای غذایی و مجموعه های پلیمری باعث بهبود كیفیت غذا و سلامتی بیشتر مصرف كنندگان می شود. نانوتكنولوژی می تواند موادی با ویژگی های خود جمع كن، خود التیام بخشی و خودنگهدارنده تولید كند، این ویژگی ها همگی در صنایع غذا كاربرد های فراوان دارند. شركتهای بزرگ صنایع غذایی و دولت ها درصدند حوزه كاربردی فناوری نانو در صنایع غذایی را به كمك دانشمندان صنایع غذایی مشخص كنند و از آن در جهت رفع نیازها استفاده نمایند. تجاری سازی فناوری های جدید و نوپا از جمله فناوری نانو از حساسیت و ظرافت خاصی برخوردار می باشد كه بدون شناسایی عوامل موثر در سر تجاری سازی و موانع موجود در به بازار رسانیدن فناوری نانو نمی توان راهبردی مناسبی برای انتقال آن به بازار تدوین نمود كه در حال حاضر نیز این موضوع یكی از نقاط ضعف كشورمان می باشد شركت ها، مخترعین و واحدهای تحقیقاتی خصوصی و دولتی هر ساله محصولاتی را در این مقیاس اختراع می نمایند كه به دلیل مسائل بی شماری اكثریت این اختراعات وارد بازار یا در اصلی تجاری سازی نمی شوند. در این مقاله به طور خاصی به عوامل فردی موثر در تجاری نسازی فناوری های غذایی با مقیاس نانو در كشور پرداخته شده است كه چهار عامل تاثیر گذار فردی از طریق مصاحبه با خبرگان این حوزه، شناسایی شد و سپس با استفاده از رگرسیون چند گانه معناداری این عوامل بررسی گردیده شده است.