جايگاه توانمندسازي زنان و برابري جنسيتي در توسعه پايدار ايران پسا انقلاب

اين مطالعه به دنبال بررسي جايگاه توانمندسازي زنان و برابري جنسيتي در توسعه پايدار ايران پسا انقلاب است. براي دستيابي به اين هدف، از روش كيفي مرور سيستماتيك استفاده گرديد. براساس داده‌هاي تحليل شده، يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه نقش زنان در ابعاد مختلف توسعه پايدار كمتر در كشور منعكس شده است. استفاده از نيروي كار زنان در توسعه اقتصادي كشور حداقل بوده و حوزه سياسي كشور به‌طوركلي مختص مردان مي‌باشد. جايگاه زنان در جامعه نيز به سهم حداقلي در توسعه اجتماعي كشور كاهش يافته است. علاوه بر اين، از حقوق زنان به درستي حمايت نمي‌شود تا زنان در مسائل مختلف كشور خود مشاركت داشته باشند. علاوه بر اين، زنان به شدت تحت تأثير مشكلات زيست محيطي قرار دارند و كمتر به مشاركت آنها در حفاظت از محيط زيست توجه مي‌شود. محقق به اين نتيجه رسيد كه تا زماني كه زنان در ايران توانمند نشوند و برابري جنسيتي محقق نشود و زنان نتوانند نقش خود را در عرصه‌هاي اقتصادي، اجتماعي، سياسي و زيست محيطي ايفا كنند و همچنين عدم به رسميت شناختن مشاركت زنان در همه اين عرصه‌ها، كشور به توسعه پايدار دست نخواهد يافت. اين واقعيت كه زنان نيمي از كل جمعيت كشور را تشكيل مي‌دهند، توانمندسازي آنها براي مشاركت فعال در همه طرح‌هاي توسعه در كشور را به يك شرايط قانع‌كننده تبديل مي‌كند. توانمندسازي زنان و دستيابي به برابري جنسيتي براي جامعه ما براي اطمينان از توسعه پايدار يك كشور ضروري است. توسعه پايدار، حفاظت از محيط زيست، توسعه اجتماعي و اقتصادي و توانمندسازي زنان را مي‌طلبد. ازاين‌رو، اين مقاله خواستار تعهد قوي دولت براي توانمندسازي زنان و استفاده از تمام ظرفيت‌هاي كشور براي ايجاد توسعه پايدار است.