نگرشي انتقادي بر چرايي گسست ميان «هويت گفتماني زن» در انقلاب اسلامي با «هويت برساخت‌گرايانه زن» در دوره معاصر (با تأكيد بر نقش رسانه‌هاي اجتماعي)

انقلاب اسلامي به‌مثابه يك نيروي گذار گفتماني به الغاي مؤلفه‌هاي فرهنگ غرب‌گرايانه-باستان‌گرايانه گفتمان سلطنت و ايجاد يك نظم گفتماني جديد بر محوريت هويت اسلامي-ايراني منجر شد كه اين تغيير به شكل‌گيري گونه متفاوتي از هويت فردي در جامعه ايراني و نيز هويت ملي در عرصه بين‌المللي انجاميد. با گذشت چهار دهه از انقلاب اسلامي، برساختي كه از زن در جامعه پسا انقلاب صورت تحقق يافته، نسبت به دوره پيش از خود دستخوش تحول اساسي شده و نوعي هويت برساخت‌گرا را براي زن خلق كرده است. چنانچه ظهور رسانه‌هاي جمعي در بستر ظهور پردامنه فرايند دموكراتيزاسيون فناوري بر تشديد فرايند بازنمايي هويت زنانه تأثير مستقيم گذاشته است. پرسش اصلي: دلايل عمده بروز شكاف ميان هويت گفتماني زن در آينه انقلاب اسلامي با هويت برساخته از او درون فضاي سايبرنتيك و به طور مشخص تعاملات زنان در رسانه‌هاي اجتماعي چيست؟ نظريه و روش: اين پژوهش از روش تفكر انتقادي سهيل عنايت‌الله در مقام الگوي تحليل و نيز از نظريه سازه‌انگاري در مقام سازه نظري تحقيق بهره برده است. يافته تحقيق: گسست ميان هويت گفتماني زن با هويت برساختي زن در دوره معاصر را مي‌توان از حيث علل در سه سطح تبيين كرد: در سطح علل، مؤلفه‌هايي چون نقص در فرايند جامعه‌پذيري نظم هنجاري انقلاب اسلامي؛ بي‌توجهي به سنت‌هاي اجتماعي، نقش و تأثير فرهنگ فناوري و رابطه مقوم ساختار - كارگزار در سياست‌گذاري فرهنگي؛ ضعف در سياست‌گذاري رسانه‌اي و نيز ظهور نسل قابل اشاره است. در سطح علل گفتماني توجه به گفتمان رهايي‌بخش و در سطح علل اسطوره‌اي، بي‌توجهي به تفاوت‏‌هاي انسان‌شناختي در قالب سه‌گانه انسان سنتي، انسان مدرن و انسان فرامدرن يا سايبرنتيكي موجده وضعيت گسست گفتماني و هويتي زن در جامعه ايران امروز است.