بحران آب و ناگزيري بازتوزيع جمعيت در ايران

Water Crisis and the Necessity of Population Redistribution in Iran

امنيت آب گواه بر ظرفيت يك جامعه براي داشتن آب با كميت و كيفيت بايسته و شايسته براي بقا و انجام فعاليتهاي توليدي مختلف است. از اين رو، بقا و پايداري جوامع كاملا وابسته به منابع آب است. طي چند امنيت آب در ايران متاثر از متغييرهاي ملي و فراملي پرشماري تهديد ميشود و آينده بيمناكي فرا روي كشور مي گشايد. اين در حالي است كه سياست كلان نظام بر افزايش جمعيت قرار گرفته است. بر بنياد داده ها كشور ظرفيت هاي الزم در مناطق پسكرانه براي تامين امنيت آب را ندارد. اين در حالي است كه كرانه هاي جنوبي كشور ظرفيتها و توانشهاي بالايي براي تامين نيازهاي آبي درصد قابل توجهي از اين جمعيت را دارد كه پيش نباز آن نيز ايجاد و تقويت اقتصاد دريا پايه در اين مناطق است. تحقيق حاضر كه نوعا كاربردي است و دادههاي مورد نياز آن به روش كتابخانه اي گردآوري شده بر اين فرضيه استوار است كه بحران آب و در ايران بازتوزيع جمعيت را گزيرناپذير كرده است. يافته هاي پژوهش نشان داد كه كرانه هاي جنوبي كشور ظرفيت بالايي براي بازتوزيع جمعيت و انتقال اضافه بار محيطي كشور را دارد

ندارد