بررسي كاربرد رهيافت بوم شناسي سيماي سرزمين در برنامه ريزي تاب آوري ساختاري محيطهاي انسانساخت در راستاي دستيابي به توسعه پايدار شهري

Investigating the application of landscape ecology approach in structural resilience planning of man-made environments in order to achieve sustainable urban development

مناطق شهري در سراسر جهان در حال رشد و گسترش هستند. اين رشد و تغييرات، منجر به تخريب و كاهش كمي و كيفي ظرفيت هاي ارائه خدمات اكوسيستمي در نواحي شهري شده است. اين مسئله بخصوص در كشورهايي كه رشد شهرنشيني آنها بدون برنامه ريزي مناسب و در مناطق آسيب پذير نسبت به سوانح و بلاياي طبيعي بوده چالش مهمي پيش روي برنامه ريزان شهري قرار داده است كه چگونه و با چه روشي بتوان به سمت شهرهاي تاب آور و پايدارتر در آينده حركت كرد. هدف پژوهش حاضر، تبيين زمينه هاي مختلف كاربرد دانش بوم شناسي سيماي سرزمين در برنامه ريزي شهري در جهت افزايش تاب آوري ساختاري محيط هاي انسان ساخت و در راستاي دستيابي به توسعه پايدار شهري ميباشد. در اين راستا، ابتدا مفهوم تاب آوري و جايگاه آن در شهر و برنامه ريزي شهري بيان شده و ارتباط آن با خدمات اكوسيستمي در شهرها نشان داده شده است. با توجه به اينكه تاب آوري در شهر مفهومي چندگانه و داراي ابعاد مختلفي است، از بين بخشهاي تشكيل دهنده آن، بعد ساختاري انتخاب و سپس قابليت بوم شناسي سيماي سرزمين در كمي سازي ساختار فضايي شهرها و عناصر مهم در تاب آوري شهري بيان شده و در نهايت سعي شده است مدلي مفهومي براي برنامه ريزي شهر تاب آور با استفاده از شاخص ها و مفاهيم بوم شناسي سيماي سرزمين و با تاكيد بر احياي خدمات اكوسيستمي در بستر شهر ارائه شود. در اين مدل، پايش تغييرات ساختاري و عملكردي با استفاده از شاخص هاي كمي بوم شناسي سيماي سرزمين مبناي كار ميباشد.