نوشهرگرايي گامي در ارتقاي پايداري محلات شهري منطقه 14 شهرداري تهران

وشهرگرايي در پاسخ به نتايج اجتماعي، زيست­ محيطي و پراكنش ناشي از توسعه پراكنده وجود آمد و به يكي از رويكردهاي جديد در شهرسازي قرن بيستم تبديل گرديده و تمركز آن توجه به انسان در برنامه­ريزي شهري است. يك حركت براي اصطلاح محيط انسان ساخت و ارتقاي كيفيت معيارهاي زندگي و ايجاد مكاني بهتر محالت شهري ميباشد. هدف از انجام اين تحقيق ارزيابي شاخص هاي نوشهرگرايي در پايداري محلات شهري در منطقه 14 شهرداري تهران مي باشد. روش پژوهش از نظر هدف كاربري و از نظر ماهيت توصيفي و تحليلي بوده است. جمع آوري داده ها به روش پيمايش)پرسشنامه محقق ساخته( بوده است. براي تحليل از آزمون هاي آماري تحليل مسير، همبستگي چند متغيره و آزمون فريدمن بهره گرفته شد. نتايج پژوهش نشان ميدهد كه در بين شاخص هاي نوشهرگرايي پياده مداري در اولويت اول و اتصال و پيوستگي در رتبه آخر قرار دارد. از نظر شهروندان منطقه 14 شهرداري تهران تقويت فضاهاي عمومي و باز و پياده مداري نسبت به ديگر شاخص هاي نوشهرگرايي در پايداري محلات منطقه 14 شهرداري تهران تاثير گذاري بيشتري دارند. مقدار ضريب همبستگي (R )بدست آمده بين متغيرها 0/689 است كه بيانگر اين امركه بين مجموعه متغيرهاي مستقل(شاخص هاي نوشهرگرايي) و متغير وابسته تحقيق(پايداري محلات شهري) همبستگي قوي وجود دارد. همچنين سطح معناداري (0/000) بدست آمده در مدل نشان داد كه بين متغير مستقل و متغير وابسته تحقيق رابطه و پيوند معناداري وجود دارد