ارتباط ميان آلماني ها و بلوچ ها در جنگ جهاني اول

جنگ جهاني اول، توجه و نفوذ چشمگير دول خارجي به ايران عصر قاجار را بدنبال داشت. در بحبوحه جنگ، كارگزاران دولت آلمان درصدد برآمدند ايران را به عنوان دومين كشور مستقل اسلامي همانند عثماني وارد جنگ سازند. در اين ميان شرق ايران و مكران، بدليل اهميت استراتژيك و همجواري با هندوستان از اهميت بسزايي برخوردار بود. اوضاع آشفته سياسي و انعقاد قرارداد 1907م و تقسيم ايران به منطقه نفوذ انگلستان و روسيه، كاهش نفوذ دولت مركزي در مكران را در پي داشت. اين عوامل، مكران را به عنوان مسيري براي تهديد و ضربه زدن به منافع انگليس، در چشم نيروي آلماني ارزشمند جلوه داد. بنابراين نيروهاي آلماني براي دستيابي بدين امر، ارتباط با خوانين و سرداران بلوچ را براي نيل به اهداف خويش مناسب يافتند. نوشتار حاضر به روش توصيفي- تحليلي و با بهره گيري از منابع كتابخانه اي سعي بر بررسي ارتباط ميان آلماني ها و بلوچ ها در جنگ جهاني اول دارد. اين بررسي نشان داد، قرار داشتن آلمان و عثماني با عنوان رهبر جهان اسلام در جبهه مشترك، از علل توجه خوانين و سرداران بلوچ به نيروهاي آلماني بود و در سياست هاي آنان مكران از مناطق سوق الجيشي محسوب مي شد. زيرا نواحي سيستان منطقه ي نفوذ انگليسي ها بود و از سوي ديگر، حضور بلندمدت انگليسي ها در شرق ايران باعث انزجار و دوري بلوچ ها از آنان گشته و در تمايل به سوي آلمان ها موثر بود. تبليغات گسترده ي آلمانها در ابتدا موجبات جلب بهرام خان باركزايي يكي از سرداران مكران به آنان را فراهم نمود و در كوتاه مدت پيروزي هايي به نفع آلمان در مقابل انگلستان رقم زد. اما در نهايت مسائل جانشيني سرداران بلوچ و درگيري هاي طايفه اي در مكران و آگاهي بهرام خان از ضعف و ناكاراآمدي آلمانيها در شرق ايران، به جدايي و تخاصم وي با آلمانيها و پيوستن به انگليسي ها منجر شد.