توسعه مدل مكاني دارايي هاي در معرض خطر زلزله در منطقه دو شهرداري تهران

Development of a spatial earthquake exposure model in district 2 of Tehran municipality

در دهه هاي اخير، افزايش جمعيت و مهاجرت از روستاها به شهرهاي بزرگ موجب رشد سريع و غير قابل كنترل بافت هاي شهري شده است. اين رشد فزاينده جمعيت منجر به آسيب پذيري هر چه بيشتر شهرها در مقابل سوانح طبيعي و افزايش ريسك آنها شده است. در راستاي اقدامات كاهش ريسك مانند بازسازي و مقاوم سازي ساختمان ها، بهبود آيين نامه هاي ساخت و ساز، نظارت هر چه بيشتر بر فرايند هاي ساخت و ساز و افزايش آگاهي عمومي در مواجهه با خطر زمين لرزه، برنامه ريزي شهري و به طوركلي مديريت كاربري زمين به خصوص در كلان شهر هاي در معرض خطر لرزه اي، از اهميت بسيار زيادي برخوردار است. در اين مطالعه، مدلي مكاني براي دارايي هاي ساختماني در معرض خطر زلزله واقع در منطقه دو شهرداري تهران ارائه شده است كه مي تواند توسط برنامه ريزان شهري و مسئولين مربوطه براي انجام مطالعات ارزيابي ريسك و برنامه ريزي و پياده سازي اقدامات كاهش ريسك زلزله مورد استفاده قرار گيرد. در تهيه اين مدل، از پايگاه داده ساختماني شهرداري تهران (1395) به همراه بازرسي هاي ميداني به منظور صحت سنجي داده ها براي تعيين مشخصات سازه اي ساختمان هاي مسكوني استفاده شده است و دسته هاي آسيب پذيري بر اساس مشخصات فني ساختمان ها تعيين گرديده است.