حقوق بشر زنان در حقوق بين الملل و وضعيت ايران

Women s human rights in international law and Iran s situation

يكي از ويژگي هاي حقوق بين الملل در ابتداي قرن بيست و يكم توسعه چشمگير آن در زمينه حقوق بشر زنان است. يكي از دلايل آن اين است كه توسعه يك كشور با مشاركت زنان در حيات سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي آن ارتباط مستقيم دارد. از سال 1945، يعني پايان جنگ جهاني دوم و تاسيس سازمان ملل متحد كه وظيفه اش حفظ صلح و امنيت بين المللي و حمايت از حقوق بشر منجمله حق توسعه است تاكنون وضعيت زنان موضوع بيش از 20 سند حقوقي بين المللي بوده كه هر يك از اين اسناد مبين و منعكس كننده مشكل خاصي در رابطه با موقعيت زن مي باشد. در اين راستا كنوانسيون 1979 محو هرگونه تبعيض عليه زنان (از اين به بعد كنوانسيون يا منشور) سند تدوين جديدترين تلاش هاي عمده حقوق بين الملل براي توسعه وضع زنان در جهان است. پيشرفت هاي بين المللي ديگري نيز در مورد موضوع انجام گرفته به شكلي كه امروزه، گرچه اين حقوق به صورت جهاني اجرا نمي شود، در جهاني بودن حقوق بشر زنان كمتر بحثي وجود دارد. از آنجا كه تبعيض ريشه در فرهنگ ها و آداب و رسوم جوامع دارد و يكي از شاخص هاي هر تمدن را مسلما بايد در ديدگاه آن تمدن نسبت به وضعيت زنان دانست، جهت مبارزه با آپارتايد جنسي در تركيب اعضا كميته رفع تبعيض عليه زنان، حضور نمايندگان شكل هاي مختلف تمدن و نظام هاي حقوقي جهان پيش بيني گرديده است. در اين ميان، به عنوان كشوري با سابقه تمدني كهن، الحاق ايران به كنوانسيون مذكور گام حقوقي بزرگي براي زنان خواهد بود.