اعمال حق تعيين سرنوشت از سوي هزاره هاي افغانستان با جدايي يكجانبه

Exercising the right to self-determination by the Afghan Hazaras with unilateral secession

ناسازگاري اقوام در افغانستان ثمري جز نا امني هاي داخلي و منطقه اي و همچنين تضييع حقوق بشري اقليت هاي نژادي- مذهبي در بر نداشته است. هزاره ها در حالي كه سومين قوم افغانستان محسوب مي شوند؛ اما به لحاظ مغايرت مذهب و نژاد بيشترين و طولاني ترين آسيب ها را متحمل شده اند. تحقيق حاضر كه با روش تحليلي-توصيفي و ابزار كتابخانه اي گردآوري شده است به بررسي و مقايسه بين منابع جدايي طلبي و حقوق بشري مي پردازد و در پي راهكار مناسب براي توقف اين روند و تشكيل كشور يا كشورهايي جديد با بافت قومي يكسان مي باشد. روش مناسب براي جدايي طلبي هزاره ها روش جدايي يكجانبه مي باشد زيرا اولاً در رويه حقوق بين الملل استفاده از اين روش منع نشده است و شايد بتوان آن را مجاز قلمداد كرد و ثانياً در جدايي كوزوو از صربستان اين اقليت نژادي-مذهبي توانست علاوه بر كسب مشروعيت، در شناسايي آتي نيز آراء سازمان ملل و اتحاديه اروپا را با درصد قابل توجهي كسب نمايد. اينكه اساساً جدايي طلبي مورد پذيرش جامعه ملل قرار گيرد بستگي به احراز دلايلي از جمله: 1- شناسايي و درصد قابل توجه موافقان آن در رسانه ها و سازمان هاي بين المللي، 2-عدم ممنوع بودن جدايي يكجانبه چنانكه قاعده اي من باب منع اين عمل در قواعد بين المللي وضع نگرديده است و 3- استناد به حق تعيين سرنوشت به جهت نقض حقوق بنيادين بشري از سوي گروه ملي آسيب ديده مي باشد.