تقابل اراده و نقض اراي داوري در نظام حقوقي ايران.

Conflict of will and violation of arbitration decisions in Iran s legal system.

پيدايش داوري به عنوان يكي از روش هاي حل و فصل اختلافات حقوقي _ خصوصي اشخاص از يك سو مبتني بر اراده و از سوي ديگر تحت كنترل نظام قضائي كشور. با اينحال ضرورت دارد تا حدود اعمال اراده در فرايند داوري مورد شناسايي و ارزيابي قرار گيرد. در اين پژوهش فرضيه اصلي بر ان استوار است كه بطلان راي داوري نمي تواند مترادف با نقض اراده قراردادي اشخاص در زمينه حل اختلاف باشد و در اين راستا از روش استدلال قياسي جهت اثبات اين فرضيه بهره برده شده است. بر اين اساس در پژوهش حاضر كه به روش توصيفي _ تحليلي همراه با ارزيابي زمينه اي تدوين گرديده است مشخص گرديد كه: نظريه «خودبسنده» در حقوق قراردادها نمي تاند تمامي جنبه هاي حل و فصل اختلافات از طريق داوري را تامين نموده و اين معيار «نظم عمومي» است كه مي تواند به عنوان يك ضرورت مانع از اجراي راي داوري شود. همچنين مشخص گرديد كه: بطلان راي داوري توسط دادگاه به معناي نقض اراده قراردادي نيست بلكه صرفا از اجراي راي داوري ممانعت مي نمايد كه مبتني بر اين تفسير ديگر اراده قراردادي نقض نمي شود بلكه ممانعت از اجراي راي داوري در مرحله اجراي راي صادره توسط ديوان داوري تحقق مي يابد.