مروري بر توپولوژي هاي شبكه بر روي تراشه ( NOC)

به تعدادي از عناصر پردازشي كه بر روي يك تراشه واقع شده اند، سيستم روي يك تراشه يا به اختصار SoC گفته مي شود. از آنجاكه ارتباطات SoC مبتني بر bus مي باشند، اين امر موجب مي شود تا با افزايش انواع عناصر پردازشي، ساختار SoC نيز بسيار پيچيده تر شود. به منظور كاهش اين پيچيدگي، بهتر است كه از شبكه روي تراشه (يا به اختصار NoC) استفاده شود؛ زيرا NoC امكان استفاده از ارتباطات موازي سطح بالا را فراهم مي آورد و موجب بهبود كارايي ارتباطات مبتني بر تراشه نيز مي شود. منظور از توپولوژي، اتصالات داخلي شبكه است. شبكه درون تراشه اي يا شبكه روي تراشه يك زيرسيستم ارتباطي درون يك مدار مجتمع (كه به‌طور معمول يك تراشه ناميده مي‌شود) است كه نوعاً ارتباط بين هسته‌هاي IP در يك سيستم درون يك تراشه را فراهم مي سازد. NoC ها مي‌توانند دامنه‌هاي ساعت هم‌زمان و ناهمزمان را پوشش دهند يا منطق ناهمزمان بدون ساعت را استفاده كنند. تكنولوژي NoC تئوري شبكه و روش‌هاي ارتباط درون تراشه‌اي را به كار مي برد و پيشرفتهاي قابل توجه‌اي را نسبت به اتصالات بر پايه گذرگاه و كراسبار (crossbar) اوليه به همراه مي‌آورد. NoC مقياس پذيري SoCرا بهبود مي دهد و استفاده از انرژي در SoC‌هاي پيچيده را نسبت به طرح‌هاي ديگر بهينه مي سازد. در NoC براي اتصال هسته به ساير بخش ها، تعدادي توپولوژي وجود دارد؛ در اين مقاله مروري بر روي تعدادي از توپولوژي هاي NoC انجام مي شود كه اين توپولوژي ها تعريف كننده ي اتصالات داخلي NoC مي باشند.