شهرهاي هوشمند آينده و مسخ انسان سايبورگي

پديده شهرنشيني، با پيشينه‌اي ديرپا، با آينده‌اي پيچيده‌تر از امروز روبرو است. پيش‌بيني‌ها حاكي است تا سال 2030 بيش از 60 درصد جمعيت جهان در شهرها ساكن خواهند بود. گسترش شهرنشيني در جهان سبب بروز مشكلاتي چون آلودگي‌هاي محيط‌زيستي، ناكارآمدي زيرساخت‌ها، فرسودگي محلات و ناهنجاري‌هاي اجتماعي و اقتصادي شده است. مقابله با اين چالش‌ها بدون اجراي نوآوري‌هاي تكنولوژيك، به‌ويژه در شهرهاي بزرگ ناممكن است. شهرها در حال تغيير و تحول هستند و با گسترش تكنولوژي به‌سوي هوشمند شدن پيش مي‌روند. پس بايد راه‌حلي را يافت تا در ابعاد اجتماعي، اقتصادي، كالبدي، مديريتي و محيط‌زيستي شهرها در كنترل بشر و در جهت حفظ منافع او و ارتقاء كيفيت زندگي باشند و بتوان آن‌ها را براي آينده مديريت و برنامه‌ريزي نمود، زيرا با سهل‌انگاري و غفلت ممكن است وضعيت نسل‌هاي كنوني و آينده به خطر بيفتد. با توجه به ماهيت موضوع، رويكرد حاكم بر اين پژوهش از نوع تحليلي- تفسيري است و به‌منظور گردآوري اطلاعات موردنياز پژوهش از روش كتابخانه‌اي- اسنادي استفاده شده است. نتايج تحقيق حاكي است كه شهر آينده مقهور تكنولوژي و بسط روابط سرمايه‌داري جديد با يك ديدگاه نئوليبراليسم است. شهر آينده شهر هوشمند است ولي وفادار به آرمان‌هاي انساني نيست بلكه در اختيار شركت‌هايي است كه با ايجاد رقابت نابرابر فضايي بر مبناي دانش و قدرت بر سرنوشت مردم حاكم هستند. داده سازي و سايبرنتيك بودن انسان‌ها از جمله خطراتي هستند كه انسان‌ها را در شهر آينده تهديد مي‌كند و افزايش نقش و مشاركت مردم و اعمال حكمروايي خوب شهري از جمله راهبردهاي حل معضلات شهر آينده هستند.