تقدس در زيبايي شناسي معماري مذهبي ايران معاصر

معرفت و امر تقدسي نگاه ذهني، زيبايي شناسانه و حتي فلسفي در معماري ايراني- اسلامي است. بررسي روند انتقال اين ديدگاه در آثار معاصر، ما را به اين پرسش ها مي رساند كه آيا معماري مدرن ايران بخصوص در خلق مكان ها و فضاهاي مذهبي، پيوندي ما بين انديشه سنتي و نگاه هنري ديني برقرار كرده است؟ و يا برعكس آيا اين معماري در حركتي گريز از مركز به امر تقدس زدايي و معرفت انگاري هنري_ ديني از فضاها دست زده است؟ روش پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش تاريخي_ تطبيقي بوده ، نيز از نظر شيوه توصيفي - تحليلي(موردي) مي باشد.روش جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي و ميداني، با فيش برداري و كارت مشاهده بود. جامعه آماري، معماري مذهبي ايران معاصر، نمونه موردي آن، مساجد شهر تهران و روش نمونه گيري تصادفي مي باشد. امروزه تقدس در زيبايي شناسي معماري مذهبي ايران به چهار صورت مورد استفاده واقع مي گردد. دسته اي با ديدگاه سنتي، بازنمايي آثار گذشتگان است. در مواردي برخي از قراردادي معماري را مانند گنبد و منار در مسجد دارا مي باشند. در درسته سوم، ظاهر بنا براساس شيوه سنتي بوده ولي به كاربر امكان دستكاري فضاي داخلي داده مي شود. اما دسته چهارم كه با معماري روز دنيا همگام است، شاهد تبديل بناهاي مذهبي به مراكز توسعه جامعه هستيم.