بررسي اثر بازدارنده­هاي نانوپليمري بر رسوب واكس و آسفالتين

تشكيل رسوب واكس و آسفالتين باعث مشكلات همچون كاهش توليد نفت، توقف توليد و انسداد خطوط انتقال مي گردد. از معايب روش هاي مورد استفاده جهت رفع اين رسوبات عدم صرفه اقتصادي و عدم پايداري آن ها است. يكي از روش هاي كم هزينه تر استفاده از بازدارنده ها مي باشد. بازدارنده هاي پليمري باعث كاهش نقطه ريزش نفت خام شده و جريان پذيري آن را تسهيل مي كند. همچنين تركيبات نانو به واسطه جذب ذرات به سطوح خود مانع از ايجاد رسوب مي شوند. از سوي ديگر استفاده از نانوذرات در بازدارنده هاي پليمري، ظرفيت و پايداري بازدارنده را افزايش مي دهد. در اين پروژه تركيبات نانوسيليكا/ پلي متيل متاكريلات و نانوسيليكا/ پلي وينيل پيروليدون جهت بررسي اثر آن ها بر ميزان كاهش نقطه ريزش وكاهش رسوب واكس و آسفالتين مورد استفاده قرار گرفته است. با افزودن نانوسيليكا/ پلي متيل متاكريلات و نانوسيليكا/پلي وينيل پيروليدون به نفت خام، نقطه ريزش به ترتيب 9 و 15 درجه سانتي گراد، رسوب واكس به ترتيب % 19/9 و % 53/14 و رسوب آسفالتين به ترتيب % 27 و %64/35 كاهش يافته است.