اثربخشي آموزش مفاهيم خودتنظيمي هيجاني بر جهت گيري هدف ، تحمل ابهام و تاب آوري (دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان سنندج)

پژوهش حاضر از نطر هدف، كاربردي و از نظر شيوه اجراي پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و كنترل با پيش آزمون و پس آزمون مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهرستان سنندج (ناحيه 1 و 2) در سال 1400 مي باشد. در مرحله پيش آزمون، داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي مورد استفاده در اين پژوهش جمع آوري شد. سپس براي 30 نفر از دانش آموزان مدل آموزشي بركينگ (2007) اجرا گرديد و در پايان جلسات آموزشي از هر 30 دانش آموز (گروه آزمايش و گروه كنترل) پس آزمون گرفته شد. نتيجه فرضيه اول نشان داد كه بعد از آموزش مفاهيم خودتنظيمي هيجاني، ميانگين نمرات تاب آوري دانش آموزان گروه آزمايش در هر سه بعد (مهارتهاي ارتباطي، جهت گيري آينده و مسئله محور/مثبت نگر) افزايش قابل توجهي نشان داد و همچنين نتايج فرضيه دوم نشان داد كه بعد از آموزش مفاهيم خودتنظيمي هيجاني، ميانگين نمرات تحمل ابهام دانش آموزان گروه آزمايش افزايش قابل توجهي نشان داد. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه بعد از آموزش مفاهيم خودتنظيمي هيجاني، ميانگين نمرات جهت گيري هدف دانش آموزان گروه آزمايش افزايش قابل توجهي نشان داد؛ ولي گروه كنترل تفاوت چنداني نشان نداد. همچنين نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد كه پس از اجراي برنامه هاي آموزشي، تفاوت معناداري در ميزان جهت گيري هدف گروه آزمايش و كنترل بدست آمد.