رعايت احوال شخصيه در دادرسي پناهندگان و اتباع بيگانه

امروزه در نتيجه پيشرفت تكنولوژي به ويژه در زمينه‌ي اموري همچون حمل و نقل و وسايل ارتباطي، روابط اتباع كشورهاي مختلف با يكديگر بيش از پيش افزايش يافته و افراد به راحتي به سرزمينهاي دور و نزديك رفت و آمد مي‌نمايند، به گونه‌اي كه زندگي كنوني نوع بشر ديگر وضع ساده‌ي سابق را ندارد. ورود بيگانگان به يك كشور ممكن است به دلايل مختلفي صورت پذيرد# از جمله جهانگردي و اقناع حس كنجكاوي، جستجوي كار، تجارت، تحصيل علم و نيز در برخي موارد، عده‌اي مانند پناهندگان و آوارگان نيز به دليل شرايط خاص كشور خود و مسائل سياسي، به اجبار وارد خاك كشور ديگري مي‌گردند. طبق تحقيقات فوق به اين نتايج دست يافت كه در نظام حقوق ايران، قانون مشخص و جداگانه‌اي درباره تابعيت وجود ندارد و فقط موادي از قانون مدني به اين امر اختصاص داده شده است كه آن‌ها نيز حالتي نابسامان دارند. اگر نگاهي به عملكرد كشورهاي ديگر بيندازيم، رويه‌اي كه اغلب كشورها اتخاذ كرده‌اند، اين است كه موضوع تابعيت را در قوانين اساسي يا در قوانيني مخصوص بيان كرده‌اند. روش به كار برده شده در اين پژوهش، روش تحليلي و توصيفي بود كه با بررسي و مطالعه كتابها، مقالات و سايت‌هاي اينترنتي و ديگر منابع موجود در خصوص موضوع، به جمع آوري اطلاعات و نقد و تجزيه و تحليل موضوع پرداخته است. ابزار جمع آوري اطلاعات حاضر، فيش برداري مي‌باشد و با ستفاده از روش كتابخانه اي-اسنادي انجام شد.