امنيت سايبر در شبكه ملي اطلاعات ايران و تقابل آن با حقوق بين المللي ارتباطات

با توجه به پيشرفت روزافزون تكنولوژي ارتباطي، نقش دولت در نظارت بر امور، به خصوص جريان اطلاعات، كم‌رنگ‌تر مي‌شود. فضاي سايبر به علت گسترش ارتباطات و جهاني شدن آن، به يك موضوع مهم تبديل شده است. اين فضا علاوه بر مزاياي زيادي كه دارد، داراي خطرات و سوءاستفاده‌هايي نيز است. فضاي مجازي باعث تغيير شكل جامعه و اختلال در نظام ارزشي، افزايش جاسوسي جديد و گسترش جنگ‌هاي هيبريدي شده و در نتيجه، تهديدات امنيتي جدي را ايجاد كرده است. تامين استقلال و امنيت كشور در فضاي سايبر بسيار مهم است كه به ايجاد شبكه ملي اطلاعات در سه بعد زيرساخت، سرويس و محتوا بستگي دارد. برخي از كشورهاي داراي قدرت سايبري براي مديريت فضاي سايبر خود اقدام به طراحي و اجراي شبكه ملي اطلاعات محلي كرده‌اند. در اين پژوهش، با استفاده از روش تحقيق كيفي و توصيفي- تحليلي، مولفه‌هاي مورد نياز براي اجراي شبكه ملي اطلاعات در كشور با استناد به تجربيات كشورهاي پيشرفته مانند روسيه و چين و كشورهاي حامي حقوق بين الملل ارتباطات تبيين شده است. در اين مقاله، به اين سوال پاسخ داده شده است كه آيا حقوق بين الملل ارتباطات مي‌تواند به تمام نيازهاي كشورها از جمله جمهوري اسلامي ايران در امنيت و حفاظت سايبري پاسخ دهد يا نياز به قوانين داخلي دارند؟ به طور خلاصه، تحقيقات در اين زمينه نشان مي‌دهد كه محافظت از فضاي سايبر براي حفظ امنيت و استقلال كشورها بسيار ضروري است و ايجاد حكمراني اين فضا براي مديريت جامعه كلان داراي اهميت بالايي است.