نقش آموزه‌هاي جرم‌شناسي صلح‌طلب در قضازدايي از جرايم فرهنگي

از پديده هاي شايع در غالب نظامهاي عدالت كيفري در سراسر جهان، «تورم كيفري» است كه خود مي تواند از يك سو، نتيحه ي غفلت قانونگذار هر كشور به اصول و مباني جرم انگاري و از سوي ديگر، امري اجتناب ناپذير و نتيجه ي پاسخ يا واكنش به نيازها ، هنجارها و فرهنگ حاكم در بستر جامعه در اعصار مختلف از سوي قانونگذار باشد. در اين بين، ناتواني قانونگذار در حذف يا تقليل بسياري از عناوين مجرمانه در جرايم حوزه فرهنگ، ناشي از ظهور و ايجاد روز افزون و گسترده ي جنبه هاي تقارن فرهنگ و فرآيندهاي مجرمانه در زندگي اجتماعي معاصر است. در اين راستا، جرم شناسي فرهنگي به عنوان گرايشي نوخاسته در جرم شناسي، در مقام تحليل جرم بطور خاص، چهارچوب، سبك و پويايي خرده فرهنگهاي غيرقانوني و منحرف و نقش آنها در وقوع جرم را بررسي مي نمايد و جرم شناسي صلح طلب نيز با ارائه ي راهكارها و و برنامه هايي نشأت گرفته از مكتب عدالت ترميمي، همچون ترويج راههاي انساني، غير خشونت آميز و علمي، با استفاده از ظرفيتهاي فرهنگي هر كشور در صدد قضا زدايي از جرايم حوزه ي فرهنگ بر آمده است. از اين رو، هدف نهايي اين مقاله، پالايش ديدگاههاي فعلي و تلاش براي ترسيم و ارائه راهكارهاي عملي منطبق با شرايط اجتماعي-سياسي فعلي ايران مي باشد.