روش شناسي ارتقاء عدالت جنسيتي در تفسير آيات قرآن

عدالت جنسيتي به عنوان يكي از زيرمجموعه هاي عدالت اجتماعي محسوب مي شود. در دهه هاي اخير، ظهور خوانش هاي زنانه نگر از آيات قرآن، يكي از رويكردهاي نوين در عرصه مطالعات قرآني به شمار مي آيند كه به طور خاص بر بحث عدالت جنسيتي در كتب تفسيري متمركز هستند. اين انديشوران، ضمن تخطئه مردمحوري در كتب تفسيري متقدم، در جستجوي مسيرهاي جايگزيني براي بي عدالتي هاي تاريخي عليه زنان هستند. اين تلاش‌هاي علمي بر ضرورت تحقق عدالت اجتماعي به‌عنوان يك اصل بنيادين قرآني تمركز كرده و بر اين باورند كه متن قرآن ديدگاهي عدالت‌طلبانه را در موضوع زنان ارائه داده است، لكن نوعي زن ستيزي قرون‌وسطايي در در قرون بعدي به كتب تفسيري افزوده‌شده است. در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصيفي تحليلي، مهمترين راهبردهايي كه توسط اين انديشوران براي ارتقاء عدالت جنسيتي در تفسير آيات مربوط به زنان، مورد استفاده قرار گرفته ارائه مي شود. يافته ها حاكي از آن است كه بافتمندي تاريخي، نظريه دو حركتي، هرمنوتيك قرآني و نظريه وحي از كاربردي ترين راهبردها مي باشد. از منظر نگارنده ضروري است كه اين جريان فكري از منظر مباني و قواعد تفسيري، مطالعه و بازنگري انتقادي شود تا نقاط ضعف و قوت، درستي و نادرستي نظريات و دستاوردهاي تفسيري آن و سازگاري و ناسازگاري اين رويكردها با متن قرآن در پرتو مباني، اصول، قواعد و معيارهاي مورد اتفاق جامعه علمي تفسير و علوم قرآن مشخص شود.