بررسي مولفه هاي موثر بر ارتقاء پايداري اجتماعي محيط هاي انسان ساخت

در چند دهه اخير، توجه به وجوه مختلف توسعه پايدار در كشورهاي پيشرو، گسترش يافته است. در اين ميان يكي از ابعاد توسعه پايدار، مباحث مرتبط با كيفيت محيط هاي انسان ساخت در راستاي نيل به پايداري اجتماعي است كه متاسفانه در كشور ما، توجه كافي به اين بعد از شاخصه محيط هاي اجتماعي نشده و شاهد نواقص بسياري در اين زمينه مي باشيم. هدف از انجام پژوهش حاضر، مطالعه مولفه هاي موثر بر ارتقاء پايداري اجتماعي از جمله اجتماع پذيري كالبد محيط، مشاركت اجتماعي و تعاملات اجتماعي بوده و به بيان راهبردهايي در جهت دستيابي به اين مولفه ها پرداخته شده است. روش تحقيق و ابزار جمع آوري داده ها از اسناد كتابخانه اي و مشاهدات ميداني بوده و ارزيابي مولفه ها به روش توصيفي-تحليلي مي باشد. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه اگر در فرآيند طراحي، به نيازهاي رفتاري و فيزيولوژيكي مخاطب به موازات الگوهاي فرهنگي-اعتقادي توجه شود و اين فاكتورها در اولويت هاي با اهميت بالادر طراحي كالبد فضا قرار داده شود، مي توان انتظار داشت كه تا حد قابل ملاحظه اي، كاستي هاي موجود در زمينه وجوه گوناگون پايداري اجتماعي در محيط هاي انسان ساخت بهبود يافته و رفته رفته با پردازش كمي و كيفي اين مولفه ها به چارچوب مشخصي در اين زمينه دست يابيم.