مقايسه خودكارآمدي جنسي و احساس تنهايي در زنان بارور و نابارور

مقدمه: خودكارآمدي جنسي، شامل باور هر فرد در مورد توانايي خود در عملكرد جنسي مؤثر، مي‌باشد. در واقع، خودكارآمدي جنسي، پيش بيني كننده‌ي عملكرد جنسي است. ناباروري در زندگي برخي از زوجين يك بحران بزرگ محسوب شده و مي‌تواند به افسردگي، اضطراب، طردشدگي و اختلال جنسي بيانجامد. پژوهش حاضر با هدف مقايسه خودكارآمدي جنسي و احساس تنهايي در زنان بارور و نابارور صورت پذيرفت. روش كار: روش پژوهش پس رويدادي و جامعه آماري شامل كليه زنان مراجعه كننده به مراكز بهداشت شهرستان تبريز در شش ماهه نخست سال 1402 بود كه از اين ميان 40 نفر از زنان نابارور و 40 نفر از همراهان آنان كه به لحاظ سني، تحصيلي و اجتماعي همتا بودند، انتخاب گرديدند. ابزار پژوهش پرسشنامه خودكارآمدي جنسي وزيري و لطفي (1392) و مقياس احساس تنهايي آشر، هاميل و رنشاو(1984) بود. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس چند متغيري تحليل شد. يافته‌ها، نتايج نشان داد تفاوت ميزان خودكارآمدي جنسي، و احساس تنهايي در زنان نابارور و زنان بارور معنادار، بگونه اي كه خودكارآمدي جنسي در زنان بارور و احساس تنهايي در زنان نابارور بيشتر بود. نتيجه گيري، به نظر مي‌رسد كه ناباروري، با خودكارآمدي جنسي نامطلوب و احساس تنهايي همراه است. در كنار برنامه‌هاي درماني ناباروري، برنامه‌هايي براي ارتقاي عملكرد جنسي و خودكارآمدي جنسي و نيز بهبود وضعيت احساس تنهايي، توصيه مي‌شود.