ارتباط حمايت اجتماعي درك شده با خودكارآمدي شيردهي در مادران داراي نوزاد نارس

زمينه و هدف: اگرچه چالش‌هاي شيردهي در مادران نوزادان نارس شايع‌تر است، اما خودكارآمدي مادر در شيردهي عاملي قابل تغيير است كه ممكن است ميزان شيردهي را بهبود بخشد. هدف اين پژوهش بررسي عوامل مؤثر بر خودكارآمدي شيردهي در مادران نوزادان نارس بود روش كار: يك مطالعه مقطعي با نمونه گيري خوشه اي دو مرحله اي انجام شد. 360 مادر نوزاد نارس زير شش ماه وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي جمعيت شناختي اجتماعي، خودكارآمدي شيردهي (BSES-SF)و حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPs) جمع آوري شد. يافته‌ها: خودكارآمدي شيردهي در 185 مادر (4/51%) پايين بود. تجزيه و تحليل رگرسيون خطي تك متغيره و چند متغيره نشان داد كه حمايت اجتماعي درك شده (15.6٪) به طور مستقل بر خودكارآمدي نقش داشت. همچنين تجزيه و تحليل هاي چند متغيره نشان داد كه حمايت اجتماعي درك شده، سن مادر، سن بارداري در بدو تولد، تجربه قبلي شيردهي مادر و سطح تحصيلات همسر قادر به پيش بيني 29.5درصد از واريانس خودكارآمدي شيردهي بودند. سطوح بالاتر حمايت اجتماعي (β=0.283, P 0.001)، تجربه قبلي شيرده(β=-0.253, P 0.001) و سن بالاتر در زمان تولد (β=0.106, P=0.020) با سطح بالاي BSES-SF همراه بود. نتيجه گيري: اين يافته ها مي تواند به ارائه دهندگان مراقبت هاي بهداشتي كمك كند تا از عوامل موثر در بهبود خودكارآمدي شيردهي آگاهي داشته باشند. افزايش دسترسي به مشاوران، حمايت فعال از مادران پس از زايمان زودرس، و افزايش امكانات حمايتي براي مادران با زايمان زودرس ممكن است براي بهبود خودكارآمدي شيردهي مفيد باشد.