اثربخشي آموزش شفقت بر خود بر تحمل ناكامي، در زنان مبتلا به ميگرن

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي برنامه آموزشي مبتني بر شفقت به خود بر تحمل ناكامي، در زنان مبتلا به ميگرن انجام شده است. براي اين منظور، يك طرح آزمايشي پيش‌آزمون ‌پس‌آزمون با گروه كنترل همراه با دوره پيگيري طراحي شده است. جامعه آماري اين پژوهش متشكل از زناني بودندكه در حال حاضر بر اساس پرونده پزشكي مبتلا به ميگرن هستند و در طي يك سال گذشته به مراكز درماني مراجعه كرده باشند. از بين اين افراد تعداد 30 نفر از زنان كه شرايط ورود به پژوهش را داشتند به صورت در دسترس (داوطلبانه) انتخاب شدند و 15نفر از آنها تصادفي به گروه آزمايشي و 15 نفر ديگر به گروه كنترل تقسيم شدند.. ابزار گردآوري اطلاعات شامل برنامه آموزشي شفقت به خود برگرفته از كتاب درمان متمركز بر شفقت گيلبرت و پرسشنامه هاي تحمل ناكامي توسط هارينگتون (2005) مي باشد. براي آزمون فرضيه تحقيق از تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه آموزش مبتني بر شفقت به خود بر روي متغير وابسته(تحمل ناكامي)، تأثير مثبت و معناداري دارد. با توجه به سطح معناداري كمتر از 0.05، مي‌توان از قابليت تعميم نتايج به جامعه‌ي هدف اطمينان حاصل كرد. اين به اين معني است كه زنان مبتلا به ميگرن با شركت در برنامه آموزشي مبتني بر شفقت به خود، قادر خواهند بود ناكامي ناشي از درد را بهتر تحمل كنند.