اثربخشي برنامه فرزندپروري مثبت براي والدين نوجوانان ايراني

مقدمه: نوجواني مرحله اي از زندگي با تغييرات سريع شناختي، زيستي و عصبي است. نشان داده شده است كه مشكلات رفتاري در اواخر كودكي و اوايل نوجواني افزايش مي يابد. هنگامي كه اختلالات رواني، عاطفي و رفتاري به طور مؤثر درمان نمي شوند، تأثير آن بر فرد، خانواده و جامعه مي تواند به طور گسترده تر ويرانگر و طولاني مدت باشد. هدف از اين مطالعه تعيين اثربخشي برنامه فرزندپروري مثبت استاندارد با والدين داراي نوجوان با مشكل رفتاري مي باشد. روش كار: اين پژوهش با استفاده از يك روش نيمه تجربي بر روي 78 نفر از والديني كه نوجوانان 11 تا 16 ساله با مشكلات رفتاري و عاطفي قابل تشخيص داشتند، انجام شد. شركت كنندگان در دو گروه يعني 39 نفر در گروه مداخله و 39 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه دموگرافيك، پرسشنامه توانايي ها و مشكلات (SDQ)، پرسشنامه تعارض رفتاري ) CBQ( و پرسشنامه سلامت عمومي GHQ-28) (، جمع آوري شد. برنامه فرزندپروري مثبت والديني استاندارد براي گروه مداخله به مدت 10 هفته ارائه شد. داده ها بلافاصله پس از مداخله و همچنين دو ماه پس از آن جمع آوري گرديد. داده ها با استفاده از آزمونهاي تي، كاي دو، تحليل كوواريانس و تحليل واريانس مورد ارزيابي قرار گرفتند. يافته ها: مشخص شد كه شركت در گروه برنامه فرزندپروري مثبت استاندارد نوجوان منجر به بهبود سلامت رواني والدين، كاهش رفتارهاي مشكلدار نوجوانان و نيز كاهش تعارضات بين والدين و نوجوانان ميشود. نتيجه گيري: برنامه فرزندپروري مثبت استاندارد نوجوان بايد در اختيار والدين نوجوانان ايراني قرار گيرد.