تسهيل‌كننده‌هاي مشكلات تعاملي بين والدين و نوجوانان: يك مطالعه كيفي

مقدمه: نوجواني به عنوان يك دوره سازگاري مهم براي نوجوانان و خانواده هاي آنها مشخص مي شود. همزمان با گذر كودكان از كودكي به بزرگسالي، آنان تغييرات رفتاري و احساسي زيادي را تجربه مي كنند. بسياري از والدين نوجواني را بحراني ترين و پراضطراب ترين دوره زندگي كودك توصيف مي كنند. پژوهش حاضر با هدف بررسي تسهيل‌كننده‌هاي ايجاد مشكلات تعاملي بين والدين ايراني و نوجوانان آن ها كه در برخورد با فرزندان 11 تا 16 ساله خود تجربه مي‌كنند، انجام شد. روش كار: اين پژوهش با روش تحليل محتواي كيفي انجام شد. يك گروه نمونه هدفمند متشكل از 30 نفراز والدين از چهار مركز بهداشتي درماني و چهار مشاور مدرسه از دو مدرسه دولتي و دو مدرسه خصوصي در ايران-تبريز انتخاب شدند. اين مطالعه از نوامبر 2018 تا ژانويه 2019 طول كشيد. داده ها از طريق مصاحبه عميق، نيمه ساختاريافته و چهره به چهره با والدين نوجوانان، جمع آوري شد. مصاحبه ها به صورت صوتي ضبط و به صورت دستي رونويسي شدند. يافته‌ها: پس از حذف كدهاي مشابه در فرآيند تحليل داده‌ها، 175 كد، 27 طبقه فرعي، 9 طبقه اصلي و 3 درونمايه از تجربيات والدين و مشاوران مدرسه در زمينه تسهيل‌كننده هاي ايجاد مشكلات تعاملي بين والدين و نوجوانان استخراج شد. سه درونمايه اي كه از اين تحليل به دستريحانه آمد عبارتند از: (1) زمينه فردي، (2) خانواده و (3) جامعه. نتيجه‌گيري: درك والدين از عواملي كه بر ايجاد مشكلات بين آنها و نوجوانان تأثير مي‌گذارد، در سه درونمايه زمينه فردي، خانواده و جامعه طبقه‌بندي شد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش، در طراحي برنامه‌هاي آموزشي مناسب براي ارتقاي سلامت نوجوانان و اجراي مداخلات خانواده‌محور و جامعه‌محور براي پيشگيري از بروز مشكلات در بزرگسالي، بايد اين شرايط را در نظر گرفت.