اثربخشي طرحواره درماني بر آميختگي شناختي و اجتناب شناختي در زوجين متقاضي طلاق

مقدمه: يكي از مهم ترين عواملي كه بر بقاء، دوام و رشد خانواده اثر مي گذارد، روابط سالم ومبتني برسازگاري و تفاهيم بين اعضاء، به خصوص زن و شوهراست. روابط زناشويي رضايت بخش، زيربناي عملكرد خوب خانواده است و باعث رشد شايستگي و توانايي سازگاري و انطباق دربين اعضاي خانواده مي شود. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي طرحواره درماني بر آميختگي شناختي و اجتناب شناختي در زوجين متقاضي طلاق انجام شد. روش كار: اين پژوهش از نوع طرح هاي نيمه آزمايشي بود. جامعه آماري پژوهش، كليه زوجين متقاضي طلاق شهر تبريز در سال 1400 بودند كه تعداد 32 نفر از آنها انتخاب شدند. جهت جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه هاي آميختگي شناختي و اجتناب شناختي و پروتكل طرحواره درماني استفاده شد. اطلاعات جمع آوري شده به كمك روشهاي آماري توصيفي ميانگين و انحراف معيار و روشهاي آماري استنباطي تحليل كوواريانس چند متغيره با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج: گروه هاي مورد مطالعه در مرحله پيش آزمون تفاوت هاي چشمگيري با يكديگر نداشته اند. يافته ها نشان داد كه طرحواره درماني باعث كاهش آميختگي شناختي و اجتناب شناختي در زوجين متقاضي طلاق مي شود 0.001 P . نتيجه گيري: پيشنهاد مي‌شود، كه اثربخشي اين‌گونه مداخلات در تركيب و يا مقايسه با ساير درمان‌ها از جمله درمان هاي شناختي رفتاري و يا ساير مداخلات تائيد شده بر روي ساير متغيرهاي روانشناختي مؤثر در مشكلات افراد متقاضي طلاق مورد بررسي قرار گيرد. همچنين تدوين دوره‌هاي آموزشي طرحواره درماني از سوي مراكز بهداشت و سلامت به صورت اجباري براي پيشگيري از طلاق، ضروري به نظر مي‌رسد.