بررسي شيوه هاي آموزش گروهي در مدارس

يكي از روش هاي فعال و نوين، روش آموزش گروهي است. و يكي از انواع روش‌هايي است كه در بيشتر مدارس دنيا در طول تاريخ آموزش و پرورش از آن استفاده كرده‌اند و امروزه نيز يكي از متداول ترين روش‌هاي حاكم بر مدارس است.اين روش كه در ميان روش هاي مبتني بر بحث ، بيش از همه مورد استفاده قرار مي گيرد از مفيدترين و معتبرترين روش هاي آموزشي است و هدف آن دستيابي به توافق ، نسبت به نتيجه گيري هاي كلي است. اساس اين روش اين است كه آموزشگر سوالاتي را مطرح مي كند و گروه در مورد پاسخ آن سوال ، مشاركت كرده و به اظهار نظر و ارايه پاسخ مي پردازند. آموزش گروهي فرآيندي جمعي براي تفكر پيرامون حل مسأله است و مبتني بر آراي همه مي باشد. فراگيران شركت كننده در گروه ، فرصت مساوي براي بحث و اظهار عقيده دارند. علاوه بر انتقال مفاهيم و تبادل انديشه در اين روش ، براي نيل به اهدافي مانند، ايجاد علاقه و آگاهي مشترك در زمينه خاص ، تقويت قدرت بيان و استدلال ، ايجاد توانايي اظهارنظر در جمع ، ايجاد و تقويت توانايي مديريت و رهبري در گروه و.... كه در اينجا دانش آموزان در تعامل با يكديگر، اعتماد به نفس بيشتر، تعهد و مسئوليت پذيري بالاتر پيدا مي كنندكه ياددهي و يادگيري بهتر مي شود. اين نوشتار بر آن است به بررسي شيوه هاي آموزش گروهي در مدارس بپردازد. همچنين ضرورت استفاده از روشهاي جديد ودانش آموز محور در امر تدريس بيان شده است. آموزش گروهي يكي از مهم ترين روش ها است. يافته هاي اين نشان مي دهد كه آموزش گروهي، بستري مناسب براي تقويت و گسترش روحيه ابتكار، نوآوري، و خلاقيت است. معلم به عنوان ايجاد كننده شرايط و تسهيل كننده يادگيري دانش آموزان مي توانند از طريق نوگرايي، انعطاف پذيري، عدم اجبار دانش آموزان به حفظ و انباشت ذهني، شوخ طبعي، پرهيز از راهبردها و روش هاي قالبي آموزش، زمينه سازي براي ابراز وجود شاگردان و افزايش اعتمادبه نفس در آنان، تحريك حس كنجكاوي فراگيران و بالاخره توام ساختن آموزش و پرورش به آموزش خلاق و پرورش خلاقيت در كودكان و نوجوانان بپردازد.