جايگاه تاريخ بيهقي در نثر فارسي (با نگاهي به كردستان ايران و اقليم كردستان عراق)

نثر تاريخ بيهقي در مقايسه با متون منثور پيش از خود، تفاوتهاي سبكي آشكاري دارد كه گرچه آن را در چارچوب سبك موسوم به خراساني تعريف ميكنند، امّا با برخورداري از ويژگيهايي منحصر به فرد مانند استفاده از واژگان خوشآهنگ، بيان جزئينگرانۀ رويدادها در عين ايجاز يا استشهاد به آيات و امثال و ابيات، مسيري نو را پيش پاي نثر دري گذاشت كه كاملاً متمايز از قبل بود. اين مسير نو نهاده ـ كه حاصل سي و نه سال تجربۀ نويسندگي بيهقي در ديوان رسالت غزنويان بود ـ پس از بيهقي، به دست منشيان دربارها استمرار و قوام يافت تا سرانجام به نثر فنّي و مصنوع كشيد. آغازگري اين مسير نو در نثر دري، به ياري عدول از سنّتي ممكن شد كه پيش از بيهقي در تاريخنويسي وجود داشت؛ بدين معني كه تاريخنويسان پيش از بيهقي، تماماً يا دانشمند بودند، يا وزير؛ تا روزگار بيهقي كسي از طبقۀ دبيران به قصد نگارش كتاب، قلم به دست نگرفته بود. اين جستار با متنكاوي تاريخ بيهقي نشان ميدهد كه آغازگري سبك تازۀ بيهقي، با عدول او از سنّت تاريخنويسي همراه بوده است. دراين مقاله به جايگاه تاريخ بيهقي در نثر دري در كردستان ايران و اقليم كردستان عراق نيز خواهيم پرداخت.