بررسي ناپايداري معنا در داستان «ذكر بر دار كردن حسنك وزير» با رويكرد نشانه – معناشناسي گفتمان

«ناپايداري معنا» عنصري است كه حقيقتِ معناشناسي را بيان ميكند. دريافت معنا در گفتمان در پيِ بررسي شرايط توليد و دريافت متن كه نتيجۀ فاصلۀ بين فاعل شناختي و موضوع قابل شناخت است، سبب بروز ديدگاههاي معنايي مختلف ميشود. اين تكثّر و ناپايداري معنايي لزوم مطالعۀ زنجيرهاي گفتمان را ايجاد ميكند و «مادّۀ برونه» كه يلمسف به دنبال نظريّۀ سوسور آن را به جاي «دال» به كار ميبرد، به پيوستاري بيشكل يا نامنظم امّا ريشهاي تبديل ميشود كه به اشكال مختلف بروز ميكند و «مادّۀ درونه» يا همان «مدلول» را ايجاد نموده و اين تطابق و همبستگي موجب ارتباط معناشناسي با گفتمان ميگردد. همچنين انسجام هر گفتمان در مجموعهاي معنادار شكل ميگيرد كه به سبب وجود دادهها و پديدههاي گوناگون، ارزش مطالعه، بررسي و تجزيه و تحليل پيدا ميكند. به همين سبب اين نوشتار بر آن است تا با مطالعۀ عناصر گوناگون در گفتمانِ داستان «حسنك وزير» از تاريخ بيهقي به صورت زنجيرهاي و پيوستاري شكل ديگري از معناهاي نهفته در متن را نشان دهد.