بررسي و مقايسۀ عناصر روايي در چند حكايت برگزيده از تاريخ بيهقي و قابوس نامۀ عنصرالمعالي

روايت‌شناسي از جمله رويكردهاي نوين در حوزۀ ادبيات داستاني است كه در پيِ رسيدن به دستور زبان داستان‌، زبان روايت و نظام حاكم بر آن است. هر روايت داراي اصول و عناصري است. با وجود پژوهش‌هاي صورت‌گرفته، تا كنون بررسي تطبيقي حكايت هايي چند، برگزيده: «نصر احمد، در علاج خشم خود» و «سبكتكين با آهو»، از تاريخ بيهقي و حكايات «متوكل و محمد اسكاف»، «افلاطون و ستايش نادان»، «محمد زكريا و ديوانه» مذكور در باب ششم قابوس-نامه، از جنبۀ اصول روايت صورت نپذيرفته است. پژوهش حاضر بر آن است كه به شيوۀ توصيفي-تحليلي، هفت عنصر روايت يعني شخصيت‌پردازي، صحنه پردازي، زاويۀ ديد، توصيف، گفت‌وگو، لحن و فضا را در اين حكايت ها مورد بررسي قرار داده، شباهت ها و تفاوت هاي اين روايت ها را تبيين و آشكار نمايد.