تاثير تمرين HIT و مصرف بيتروت بر NRF1 و TFAM بافت چربي احشايي موش هاي سالمند ديابت نوع دو

هدف پژوهش: NRF1 و TFAM ازپروتئين هاي موثر بر بايوژنز ميتوكندريايي هستند كه نقش مهمي در ديابت ايفا مي كنند. هدف از مطالعه حاضر تبيين تاثير تمرين HIT و مصرف بيتروت بر NRF1 و TFAM موش هاي نر سالمند ديابتي نوع دو بود. روش و روند پژوهش: در اين مطالعه تجربي، ۴۰ سر موش صحرايي نر (دامنه وزن 300-270 گرم و سن ۱۲ تا ۱۴ هفته) ديابتي شده با استرپتوزوتوسين به طور تصادفي به 5 گروه (كنترل سالم، كنترل ديابتي، مكمل، تمرين، تمرين + مكمل) تقسيم شدند. گروه هاي تمرين به مدت ۴ هفته و هر هفته ۴ جلسه و هر جلسه ۴۴ دقيقه تحت تاثير تمرين تناوبي شديد با شدت۵۰ تا ۹۰ درصد حداكثر سرعت قرار گرفتند. گروه هاي دريافت كننده مكمل روزانه ۱۰ ميلي گرم بيتروت به ازاي هر كيلوگرم وزن بدن به مدت ۴ هفته و ۴ بار در هفته به صورت خوراكي دريافت كردند. داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس دو راهه درسطح معني داري(۰۵/۰ ≥ P) ارزيابي شد. يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد كه القا ديابت منجر به كاهش قابل توجه سطوح پروتئيني NRF1 و TFAM شد به طوري كه در گروه تمرين و بيتروت اثر معني داري بر تغييرات NRF1 در بافت چربي احشايي موش هاي صحرايي سالمند مبتلا به ديابت دارند (۰۰۱/۰=P) . اما تعامل تمرين HIT و مكمل بيتروت در تغييرات NRF1 معني دار نمي باشد (۵۶/۰=P) و نيز عامل تمرين و مكمل بيتروت همچنين تعامل تمرين HIT و بيتروت نيز اثر معني داري بر تغييرات TFAM در بافت چربي احشايي موش هاي صحرايي سالمند مبتلا به ديابت دارند (۰۰۱/۰=P). نتايج: بر اساس يافته هاي تحقيق حاضر به نظر مي رسد تمرين ورزشي تناوبي همراه با مصرف بيتروت مي تواند به افزايش بيان ژن NRF1 و TFAM منجر شود و در نتيجه به بهبود وكنترل ديابت در سالمندان كمك كند.