مقايسه خطاي فرود در ورزشكاران دوميداني و تنيس بازان

هدف پژوهش: تنيس يك ورزش منحصر به فرد است كه به آمادگي جسماني بالا احتياج دارد، اين ورزش شامل موارد بسياري مي شود كه فرد مبتدي بايد به همه اين تكنيك ها توجه كند و آنها را به كار گيرد، مثل تكنيك هاي اختصاصي ورزش تنيس، حركات پا، استراتژي بازي، تناسب اندام و تمركز ذهني. ورزش تنيس مهارت هاي متعددي را در روند بازي مي طلبد و همچنين در زمره مهارت هاي باز به حساب مي آيد و محرك هاي بيروني زيادي در بازي صورت مي گيرد. علاوه بر اينها ورزش تنيس چند فاكتوري است. از آسيب هاي رايج در ورزش تنيس ميتوان به تنيس البو، آسيب هاي شانه، سندروم تونل كارپ، كشيدگي مچ دست، پيچ خوردن مچ پا و آسيب هاي عضلاني اشاره كرد. اما ورزش دوميداني به مجموعه‌اي از ورزش‌هايي گفته مي‌شود كه شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پياده‌روي و رشته‌هاي تركيبي است. مسابقات دو ميداني بر روي پيست مخصوص بيضي‌شكل دو، و مسابقات ميداني، يعني پرتاب‌ها و پرش‌ها، بر روي زمين چمن ورزشگاه برگزار مي‌شود. پرش‌هاي دووميداني شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه‌گام و پرش با نيزه، و رشته‌هاي پرتابي شامل پرتاب وزنه، پرتاب ديسك، پرتاب نيزه و پرتاب چكش مي‌شوند. ورزش دو ميداني در زمره مهارت هاي بسته هستند و محرك هاي خارجي در روند اين نوع ورزش دخالت زيادي ندارد. باتوجه به ويژگي هاي مطرح شده درخصوص اين دو رشته ورزشي يعني تنيس و دوميداني مي توان گفت اهميت تعادل دراينگونه فعاليت ها و كسب امتياز و جلوگيري از آسيب ضروري به نظر مي رسد. كنترل يكي از فاكتورهاي بسيار اساسي براي انجام فعاليت هاي روزانه و اجراي بهينه فعاليت هاي ورزشي و اجتناب از آسيب ديدگي مي باشد. جهت حفظ پايداري بدن اجزا محيطي و مركزي سيستم عصبي دائما در حال تعامل با يكديگرند و به منظور كنترل راستاي بدن و مركز ثقل در بالاي سطح اتكا تلاش مي كنند. به طور كلي تعادل بالا در ورزشكاران هم موجب عملكرد بالا و هم منجر به عدم آسيب مي گردد. از اين رو در پژوهش حاضر خطاي فرود در تنيس بازان (به عنوان ورزشكاران رشته ورزشي باز) و دوندگان حرفه اي( به عنوان رشته ورزشي بسته) مقايسه شد. روش و روند پژوهش: اين تحقيق از حيث هدف كاربردي و از حيث شيوه اجرا در زمره تحقيقات از نوع نيمه تجربي مي باشد. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل مردان ورزشكار استان تهران مي باشد. در اين پژوهش تعداد 30 نفر(15 نفر دوميداني كار، 15 نفر تنيس باز) در رده سني 25 تا 30 سال كه در باشگاه هاي ورزشي استان تهران بودند كه به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي و نسبي وارد مطالعه شدند. آزمودني هاي مردان 25 تا 30 ساله بدون سابقه جراحي يا آسيب ديدگي در ناحيه زانو و مچ پاي بي ثبات طي يك سال گذشته، و دارا بودن سابقه كار در رشته تنيس يا دوميداني حداقل به مدت ۳ سال و در سطح ليگ برتر يا ملي به مطالعه وارد شدند و درصورتي كه آزمودني ها آسيب ACL يا سابقه آسيب ديدگي ماندگار در اندام تحتاني در 6 ماه گذشته، پيشينه جراحي در تنه و اندام تحتاني، شركت در هرگونه برنامه تمريني با هدف پيشگيري از آسيب ACL و برنامه هاي ثبات ناحيه مركزي بدن را داشتند از مطالعه خارج شدند. جهت ارزيابي خطر سقوط از آزمون LESS استفاده شد. روند اجراي آزمون به اين صورت است كه هر آزمودني پس از گرم كردن، به صورت كاملا ايستاده و با دستان آويزان در كنار بدن، با قرار گرفتن بروي جعبه اي با ارتفاع 30 سانتي متر، حركت فرود دوپا را بروي صفحه حساس به لمس كه در فاصله 50 درصدي طول قد هر فرد بر روي زمين قرار گرفته است، انجام داده و بلافاصله با حداكثر توان، يك پرش عمودي را اجرا و درنهايت به صورت جفت پا بر روي صفحه حساس به لمس فرود مي آيند. 2 بار تكليف پرش فرود را جهت آشنايي اجرا و پس از استراحت يك دقيقه اي سه تكليف پرش فرود را در فضاي تحت پوشش براي تست اصلي انجام شده است.روند اجراي آزمون خطاي فرود بدين ترتيب است كه در جلسه پيش آزمون، افراد از روي سكوي 30 سانتي متري حركت پرش را انجام داده و در جلوي سكو و در فاصله اي تقريبا برابر با 50 درصد قد خود روي صفحه حساس به لمس فرود آمده و سپس بلافاصله يك پرش عمودي حداكثري را صورت گرفته است. روشهاي مورد نظر براي تجزيه و تحليل در بخش توصيفي شامل: تجزيه و تحليل توصيفي معيارهاي تمايل به مركز و پراكندگي و درصد، فراواني مي باشد كه براي طبقه بندي داده ها و نمايش آنها از طريق جداول فراواني و نمودار استفاده گرديد و در بخش استنباطي ابتدا با استفاده از آزمون هاي كولموگراف- اسميرنوف، آزمون تي تست دو گروه مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. همچنين جهت تجزيه و تحليل داده ها نرم افزار SPSS در نظر گرفته شده است. يافته ها:نتايج آزمون تي مستقل نشان داد كه بين دو گروه در متغير سيستم امتيازدهي خطاي فرود LESS تفاوت معناداري وجود دارد (038/0=P)، به اين صورت كه گروه تنيس‌بازان داراي خطاي فرود كمتر و در نتيجه نحوه فرود بهتري بودند. نتايج: با توجه به يافته هاي مطالعه حاضر مي توان گفت در رشته­هاي ورزشي باز مانند تنيس كه ورزشكار نياز به توليد پاسخ براي محرك هاي متعدد محيطي و تغيير مسير و پرش و فرود هاي مكرر مي باشد،‌ خطاي فرود كمتري داشته و يا كمتر در معرض خطر آسيب ACL قرار دارد. از طرفي در رشته هايي همچون دو كه ورزشكار در يك مسير ثابت و بدون وجود محرك­هاي خارجي و بدون انجام پرش و فرود هستند، در آزمون خطاي فرود موفقيت كمتري داشته و بيشتر در معرض آسيب ACL قرار دارند. لذا به مربيان دوميداني و رشته هاي مشابه توصيه مي شود از تمرينات تغيير مسير و پرشي جهت كاهش خطاي فرود ورزشكاران خود بهره ببرند.