بررسي نقش انرژي‌هاي تجديدپذير در كاهش روند بيابانزايي

بياباني‌زايي يك مفهوم جديد نيست؛ امّا يك اصطلاح و واژه نسبتاً جديد محسوب مي‌شود. بيابانزايي يك فرآيند تهديدي و خطر براي همه موجودات به شمار مي‌آيد كه توسط عوامل مختلفي رخ مي‌د‌هد. در اين بين، علاوه بر عوامل طبيعي، فعاليت‌هاي انساني نقش بسزايي در تسريع روند اين فرايند دارند. در اين پژوهش كه به صورت اسنادي و مروري تهيه شده، ابتدا به اهميت بيابانزايي و عوامل موثر آن اشاره شده و سپس به نقش انرژي‌هاي تجديدپذير و پاك در كاهش روند بيابانزايي پرداخته شده است. دركشور ايران و به خصوص مناطق بياباني كه بخش‌هاي وسيع مركزي و شرقي را به خود اختصاص داده است، پتانسيلهاي بسيار خوب و بالقوه‌اي براي استفاده از انرژي‌هاي تجديدپذير وجود دارد. ميزان تابش ماهانه خورشيدي به طور متوسط 5/4 تا 2/5 كيلووات ساعت بر متر مربع و تعداد روزهاي آفتابي در اين مناطق بسيار بالاست. زمين‌هاي مسطح و تراكم جمعيّت كم در واحد سطح، از مزاياي استفاده از انرژي خورشيدي است. از نظر انرژي بادي نيز پتانسيل ايران براي استفاده از اين انرژي بيش از صد هزار مگاوات (۱۰۰ گيگا‌وات) برآورد شده است. به اين شرايط انرژي زمين گرمايي، هيدروترمال و بايوگاز را نيز مي‌توان اضافه نمود. لذا برنامه‌ريزي براي استفاده هرچه بيشتر از انرژي‌هاي تجديدپذير براساس مواد قانوني برنامه‌هاي توسعه‌اي كشور (برنامه ششم و هفتم) جزء ضروريات و الزامات است. بطوريكه استفاده از انرژي‌هاي پاك به عنوان جايگزيني مناسب براي استفاده از سوخت‌هاي فسيلي، جلوگيري از جنگل‌زدايي و بوته‌كني يكي از موضوعات اساسي و عاملي موثر در كاهش و توقف روند بيابانزايي است.