بررسي تطبيقي تجربه مهاجرت در رمان‌هاي «اولاد الغيتو اسمي آدم» از الياس خوري و «تماما مخصوص» از عباس معروفي

ادبيات مهاجرت با روايت از دنياهاي دور، ناهمساني‌هاي ناشي از دوپارگي وجودي مهاجران و مسائل و دغدغه‌هاي آنها در سرزمين ميزبانرا به تصوير مي‌كشد. با توجه به مسأله مهاجرت و تأثيرات نهان و تلخ آن برجوامع مهاجرفرست، اين امر ضرورت انجام پژوهش‌هايي را مي‌طلبد كه لايه‌هاي پنهان زندگي مهاجر را نشان دهند؛ هدف از اين جستار بررسي چالش‌هاي آسيب‌زاي پديدة مهاجرت است. بر اين بنيان در اين پژوهش دو رمان شناخته‌شدة ادبيات مهاجرت عربي و فارسي، «أولاد الغيتواسمي آدم» از الياس خوري و «تماما مخصوص» از عباس معروفي، در چهارچوب مكتب تطبيقي آمريكايي مورد بررسي قرارگرفته است. از مضامين اجتماعي پر بسامد در دو رمان، موضوع پوچ گرايي و مرگ انديشي است كه احساس تنهايي و گمشدگي در جامعة مهاجرپذير بر ايجاد تفكري پوچ‌گرا تاثير دارد ضمن آنكه رخدادهاي تاريخي جامعه مهاجرفرست و شكست در عرصه‌هاي سياسي و اجتماعي نيز بر اين تفكر پوچ‌گرايي دامن زده‌است. در هر دو رمان، مرگ و خودكشي دو راوي ديده مي‌شود با اين تفاوت كه در أولادالغيتو با توصيف رويداد مرگ، واقعيت‌هاي تاريخي را بازگو مي‌كند و تماما مخصوص به توصيف رويداد مرگ وسفر مي‌پردازد. از مضامين روانشناختي پربسامد، موضوع تنهايي و يأس و نا اميدي است.