خوانش تطبيقي سيماي ايماژ زن- آب در نگاره‌هاي شعري لميعه عباس عماره و فروغ فرخزاد

آب يكي از سازه ها و عناصر چهارگانه‌ي پديدآورنده هستي است و اين عنصر هستي ‌بخش از ديرباز كهن‌الگوي اسطوره‌اي در بسياري از جوامع است. آب عنصر نخستين است كه همه‌چيز از آن آفريده‌شده و بنابراين يك نماد باستاني براي زهدان و باروري به شمار مي‌رود و از اين‌ رو با زن ارتباط مي‌بايد اين سازة ديرين آفرينش، از ديرباز در اديان ملل، جايگاه ويژه‏اي داشته است؛ از افكنده شدن پهلوان در آب و حيات جاودانه يافتن وي تا خويشكاري قدسي آب و نمود آن در قالب ايزد-بانوان نگهدار سبزينه، حيات و رستخيز. پندارهاي مردمان ميانرودان در روزگار باستان از پردازش‏هاي نخستين آغازين تا مفاهيم اساطيري ريشه در طبيعت، سامان گاهان و بنيادهاي خداباور نخستين داشته است؛ آن چه نگارش جستار حاضر را به عنوان يك ضرورت در ذهن نگارندگان مطرح نموده است؛ بررسي تصوير ايماژ زن آب در نگاره‌هاي شعري فروغ فرخزاد و لميعه عباس عماره است. نگارندگان در اين جستار كوشيده‌اند تا با خوانشي اسطوره گرا انگاره زن-آب را در سرودهاي هردو شاعر بررسي نمايند نتيجه حاصل از اين جستار حكايت از آن دارد مظاهر انگاره زن آب در نگاره‌هاي شعري هردو شاعر بيشتر در قالب خدابانوان آب يا همان زن قهرمانان آب تبلوريافته است و اين ادغام با مادر ازلي و كهن‌الگوي آب و زن قهرمان، براي به تصوير كشيدن مفاهيمي چون بقا جاودانگي، رستخيز و زندگي و مرگ است.